Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 mei 2025
Het was onmogelijk, te letten op het uitzicht, want de bergen werden bij die vaart tot iets onduidelijks; alleen enkele markante konden we onderscheiden, als Achtermannshöhe en Wurmberg. Scherp remmend suisden we naar beneden; het schemerde ons voor de oogen, en we waren in het gebied der sparren.
Toen ik het schemerde, en ik had een langen, vermoeienden tocht achter den rug tegenover hem zat, dacht ik al aanstonds: "Die laat zich niet gauw vangen". Ik had een echten, degelijken Hollander voor me, die zich instinctmatig een beetje op een afstand houdt, en er niet toe te brengen is, met een vreemde te spreken over de ideeën, die hij nu al zooveel jaren in zich omdraagt en steeds rijper voelt worden.
Nu lag het gansche naakte veld bezaaid met groene bundels, en daar waar 't hooge, rijpe vlas stond, schemerde nog nauwelijks, vlak bij den grond, als een dons van grauwachtig groen, het fijne wortelloof, dat, tegelijkertijd met 't vlas gezaaid, eerst nu zijn vrije beurt van wasdom zou krijgen.
Zijn gang was onzeker. Zijn stem was onvast. Zijn blik zweefde troebel. Hij nam zijn hoed, stapte aan Simon's arm naar de deur. De dag schemerde groenig op den drempel, maar verder uit, waar de open kier gaapte, hing een rozig licht. Waak bij den hond, Johan, sprak Lieven.
Het laatste was, alle spleten op te zoeken, waar licht door schemerde, om ze goed dicht te stoppen. Dan keken we ook nog de sleden na, dat alles stipt vastgebonden was en toegedekt en dat vooral tegen de honden, die zeer diefachtig waren. De stumpers hadden zich tegen de hut aan, zoo goed het ging, in de sneeuw opgerold en als het fel koud was, den snuit onder den staart gestoken.
Ik waande een oogenblik, dat het mij schemerde; maar ik kon geen twijfel meer voeden; het was Simon zelf, en de andere knaap liep op een drafje met het marsje van den Jood weg.
Het blanke vleesch van nauwelijks veertien naakte vruchten schemerde aan mijn voet. »Kom jij d'r es uit!« deed dreigend de sergeant. Ik gehoorzaamde. Aanstonds dirigeerde hij mij op een gelijkelijk moeilijk werk, doch dat van even weinig strategische waarde is, als het aardappeljassen. Hij voerde mij, nu dreigend zwijgend als een onweerslucht, naar... de keuken.
Vaak vertraagde ik mijn schreden, als ik voorbij een soldatentent kwam, waarin nog licht schemerde, of luisterde naar het verhaal van een of anderen spotvogel, of naar het voorlezen uit een boek, door een of anderen geleerde, naar wien de heele afdeeling, den voorlezer van tijd tot tijd met allerlei aanmerkingen in de rede vallend, in een dichten hoop in en om de tent opeengedrongen luisterde, of ook wel naar de gesprekken over den veldtocht, over de geboorte-plaats, over de superieuren.
Geloof mij, iedere staat heeft behoefte aan wetten; De rijken hebben hun edicten, steden Haar charters; zelfs bandieten in hun wouden Bewaren nog een zweem van burgertucht; Want sedert Adam 't groene voorschoot droeg Zag men den mensch maatschappelijk vereenigd, En steeds dien band door wet en recht versterken. Oud Tooneelstuk. Door de lanen van het eikenwoud schemerde het daglicht.
Ik schaamde mij als 't ware; voelde den diepen wanklank met de rustige omgeving. Schoorvoetend toog ik verder. Daar schemerde reeds, op korten afstand, eenzaam op den heuvel, háár villa onder de sterren. En dat leek alweer iets zoo gewoons, iets zoo natuurlijks, dat ik mijn geest moest inspannen om te begrijpen hoe óngewoon en ónnatuurlijk ik daar liep.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek