Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 mei 2025
"Heb je soms een klokketoren in je zak, dat het daar zoo luidt?" "Een paar louis maar." "Echte louis d'or?" zeide Colline met een van verbazing gesmoorde stem. "Laat mij eens kijken, hoe die eruit zien!" Dan scheidden de beide vrienden, Colline, om Rodolphe's schatten en nieuwe liefde verder uit te bazuinen, Rodolphe om naar huis te gaan.
"Arme Mimi!" zeide de vriend; "zoo gauw vergeten!" Deze naam deed Rodolphe's uitbundigheid dadelijk verstommen en gaf aan het gesprek plotseling een andere wending.
Toen de dag aanbrak en ik in dat bed, waarin ik voor het laatst sliep, keek naar mijn minnaar, dien ik ging verlaten, om in de armen van een ander te snellen, schrok ik vreeslijk bij het zien van de verwoestingen, die de smart op Rodolphe's gezicht had aangericht. "Hij stond op zonder iets te zeggen. Bij de eerste stappen, die hij deed, sloeg hij bijna tegen den grond, zoo zwak en afgemat was hij.
In den beginne was het een luid gebrom van afkeuring onder Rodolphe's vrienden, toen zij van zijn liaison hoorden, maar daar mademoiselle Mimi een zeer innemend persoontje was, volstrekt niet preutsch, en, zonder hoofdpijn te krijgen, hun tabaksrook en litteraire gesprekken kon verdragen, raakte men al spoedig aan haar gewend en behandelde haar als een kameraad.
En vijf minuten later had haar aardig bruin kopje zijn plaats op het kussen weer ingenomen en riep zij met een vleiend stemmetje Rodolphe's lippen weer op haar kleine, blanke, blauwdooraderde handen, waarvan de paarlemoerkleur wedijverde met het wit der lakens. Rodolphe stak geen nieuwe kaars aan.
En in overleg met twee of drie vrienden begon hij over mademoiselle Mimi een groot aantal indiscrete onthullingen te vertellen, waarvan ieder woord als een doorn in Rodolphe's hart drong.
Rodolphe's danseres was een krachtige dochter van Normandië, een opgewekte en levenslustige natuur, wier aangeboren onbeholpenheid te midden van de elegance en de luxe van het Parijsche bestaan en een lui leventje, al heel spoedig plaats gemaakt had voor aristocratische vormen.
Plotseling ging het licht uit. "Hè?" riep Rodolphe uit, "wie heeft de kaars uitgeblazen?" Een vroolijke lach was het antwoord. Enkele dagen later kwam Rodolphe op straat een van zijn vrienden tegen. "Wat voer je toch uit?" vroeg deze hem. "We zien je heelemaal niet meer." "Ik maak huiselijke poëzie," was Rodolphe's antwoord. De ongelukkige sprak de waarheid.
Geholpen door verschillende toevallige omstandigheden het zou te veel tijd vorderen die alle te vertellen gelukte het den wijsgeer zijn eed te houden. Twee dagen later had hij Rodolphe's woning uitgevorscht en ging hij hem 's morgens om zes uur opzoeken.
De vergetelheid, die anders vooral voor ongelukkige verliefden zoo langzaam komt; de vergetelheid, die zij luide roepen en die zij nog luider terugstooten, wanneer zij haar voelen naderen; deze onverbiddelijke troosteresse had zich plotseling en onverwachts, zonder dat hij er zich tegen had kunnen verzetten, in Rodolphe's hart ingedrongen, en de naam van de vrouw, die hij zoo hartstochtelijk had liefgehad, kon nu genoemd worden, zonder in zijn ziel een weerklank te vinden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek