Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juni 2025
Houd u het maar." Hiervan wilde haar vader echter niet weten en hij dwong haar het geldstuk aan te nemen. Er kwamen ook nog twee van de armste bannelingen, die haar dertig kopekken aanboden en een stukje zilverwerk. Maar Prascovia, hoewel getroffen door deze eenvoudige daad, weigerde beslist, ze aan te nemen. Toen nam zij een teeder afscheid van hare ouders en ging op weg.
't Ging met haar als met een vogel, die nooit de vrijheid heeft gekend, nooit op trillende wieken het zonnelicht al zingende is tegemoet gesneld, nooit rondgedarteld heeft in de takken en twijgen der boomen. Hij beschouwt immers zijne kooi als de wereld en haakt niet naar de vrijheid. Ook Prascovia had de schoone wereld met al hare heerlijkheden niet gekend.
't Was een aandoenlijk en gelukkig wederzien. Hare ouders bleven langer dan een week bij haar en zetten toen hunne reis voort. Prascovia bleef in het klooster, maar kwam nooit de gevolgen van hare moeitevolle reis te boven. Hare gezondheid was kwijnend, en voortdurend werd zij zwakker. Den 9en December 1809 blies zij den laatsten adem uit.
Deze was blij, toen zij de woning goed en wel verlaten had, maar toen zij later haar taschje nakeek, zag zij, dat er geen 80 kopekken in waren, maar 120. De oude vrouw moest er dus 40 bijgedaan hebben, en Prascovia had haar ten onrechte gewantrouwd. Eenigen tijd later werd zij door eenige dorpshonden aangevallen.
En toen Prascovia in tranen uitbarstte, gaf hare moeder haar een laken, en zei lachend: "Hier, mijn kind, dek de tafel voor het eten, en dan mag je naar Petersburg gaan." Prascovia hield echter, nu zij er eenmaal over begonnen was, voet bij stuk en verdedigde haar plan met al de middelen, die haar ten dienste stonden.
Hare ouders staarden haar met betraande oogen na, tot zij haar niet meer zien konden. En de beide arme vrouwtjes vergezelden haar zoover het haar geoorloofd was. Voordat zij afscheid van haar namen, achterhaalden zij eenige meisjes, die op een der dorpen woonden, waar Prascovia langs moest.
Daarna breidde de vader zijne armen over het hoofd van zijn dochter uit en gaf haar zijn zegen. Hij reikte haar ook een zilveren roebel toe, een geldstuk ter waarde van ongeveer twee gulden. 't Was alles, wat hij haar kon meegeven. "Och, waartoe zou dat geld mij dienen," zei Prascovia. "'t Is te weinig, om mij van nut te kunnen zijn, terwijl het voor u een groote waarde vertegenwoordigt.
't Was voor den armen banneling een groote troost, dat zijn vrouw niet van hem wilde scheiden en met hem meetrok naar het oord der verschrikking. En ook zijn eenig kind, zijn driejarig dochtertje Prascovia, bleef nu voor hem behouden.
Ik zag om haar hals een koord met een zakje er aan. Daar moet het geld in zijn." Prascovia lag doodstil. Opeens bemerkte zij tot haar schrik, dat de vrouw op de kachel klom en, in de meening, dat zij sliep, haar het taschje van den hals nam en keek, hoeveel geld het bevatte. Ook onderzocht zij hare kleeren en zelfs hare schoenen. De man lichtte haar bij tijdens dat onderzoek.
En zou je in je armelijke kleeren bij den keizer toegelaten willen worden? Kom, kom, er is geen denken aan." "Toch ga ik, en God zal mij helpen," hield Prascovia vol. Zoo had zij dan eindelijk alle bezwaren overwonnen en zou zij met toestemming van hare ouders de reis ondernemen. Het vertrek werd op den 8en September bepaald. Bij het krieken van den dag stonden zij op.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek