Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
's Morgens om elf uren vertrokken wij met den postwagen, die van Avignon naar Toulouse rijdende hier door komt, tot Montpellier, van waar ik u thans schrijve. De weg was goed, doch de stof verschrikkelijk, want de wegen zijn hier niet gestraat, maar met steengruis opgeworpen, en deze steen, die niet zeer hard is, door de raderen gemalen zijnde, veroorzaakt eene fijne en ligte stof.
Zij was in een zalige vervoering. Alles wat haar vreeselijk moest schijnen, bestond niet meer voor haar. Geen schaamte, geen gevaar, neen niets meer. Zij verlangde slechts het ratelen van den naderenden postwagen te hooren. Toen klonken er vele stemmen op de trap, die van den binnenhof naar de woning leidde. Zij hoorde het geluid van vele zware voetstappen.
Eene oude vrouw, die al lang niet meer werken kon, maar als eene soort van kroniek van het verledene werd geëerd, stond op, en op haar stok leunende zeide zij: "Wel, kinderen, wel, ik ben machtig blijde, u allen nog eens te zien en te hooren, omdat ik niet weet wanneer ik naar de heerlijkheid zal gegaan zijn; maar ik heb mij geheel klaargemaakt, kinderen; het is alsof ik mijn pakje al gemaakt had en mijn hoed op, zoo wachtende tot de postwagen langs komt en mij medeneemt naar huis.
Men had geen flauwe voorstelling van de eischen, die mochten worden gesteld met het oog op de toekomst, en de berlijnsche postmeester-generaal van toen moet zelfs gezegd hebben, niet te begrijpen, waarom een spoorweg tusschen Berlijn en Potsdam noodig zou wezen, daar de postwagen nog niet eens altijd vol was.
Ten negen uren des avonds komen wij te Milford; eene kleine, van planken getimmerde woning dient voor hotel. Den volgenden morgen, ten zeven uur, neem ik met den heer Lund plaats in den postwagen, die ons naar Silver-Reef moet brengen.
Zij kwam niet, omdat zij volstrekt geen angst gevoelde. Zij was slechts trotsch en opgetogen, dat de hartstocht nu was gekomen, die haar gansche leven vullen zou. "Nu zal ik leven het groote en machtige leven," zei zij. En het ontstelde haar, dat zij tot nu toe slechts een kind was geweest. Zij zou vertrekken met den postwagen, die om tien uur 's avonds voorbij Diamante kwam.
Wel gaf hij menigen nuttigen wenk ten aanzien van "den ijsloop" zooals hij het schaatsenrijden noemde. Goethe brengt hem natuurlijk een eind terug. Op den thuis-weg dicht hij in de hortende en stootende postwagen zijn ode aan Schwager Kronos, d.i. Voerman de Tijd, waarin hij te kennen geeft dat hij liever ter Helle vaart als vurig jongeling dan langzaam te verworden tot grijskop.
Nu was zij verdrietig, omdat ze genoodzaakt was den volgenden nacht alleen naar Catania te reizen. "'t Is ellendig, dat de postwagen niet vóór tien uur in Diamante komt," zei zij. "Ik val natuurlijk onderweg in slaap, en misschien steelt men dan mijn geld. En wat moet ik beginnen als ik vannacht om twee uur in Catania kom?"
Toen zei iemand: "Donna Elisa! Donna Elisa!" 't Was Gaetano. "Mijn God, waarom ben je teruggekomen?" riep zij. "Ge hebt immers al uw beelden verkocht, ik ben thuis gekomen om nieuwe beelden voor u te snijden." "Maar hoe weet je dat?" "Ik was vannacht om twee uur bij den postwagen. Rosa Alfari heeft mij alles verteld." "Hoe gelukkig, dat je naar den postwagen ging!
Daar het mij echter voornamelijk te doen was, om het volk in zijn dagelijksch leven te leeren kennen, wilde ik van den postwagen geen gebruik maken, die mij niet zou vergunnen, naar goedvinden op te houden. Ik trad in overleg met de landlieden, die ik op de binnenplaats van het gerechtshof had ontmoet, en die voor het meerendeel van Kistagné waren, op enkele uren afstands van Knin.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek