Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
Verhaalt men ze, wanneer het lamplicht uit is, en geen vreemde kan luisteren? In het duister vagen stemmen. Nu wordt verteld de historie van den plaatsmajoor van Bergen-op-Zoom, bijgenaamd de Duivel. Eensklaps is er een oude stem, hortend en angstig .... "Ik heb 't dikwijls gehoord. Heel dikwijls hebben ze 't mij verteld." Een streng militair was de Duivel.
Het waren zeker de kleine dingen, die de plaatsmajoor zich herinnerde, en alle waren ze machtig binnen-in zijn ziel. Ze fluisterden en hoonden tot hem. Liefelijke gedaanten waren het geweest plots werden ze dreigend van stem en gebaar. Hij ging, buiten de stad, tot aan de plaats, waar zijn zoon was gestorven. Niet met zijn scherp-regelmatigen tred, maar moede.
Een morgen waren de officieren op de binnenplaats der kazerne tezamen, toen zij dof tromgeroffel hoorden. Zij staakten hun gesprek, en luisterden. "Zou er weer iets met den Duivel zijn gebeurd?" vroeg een jong luitenant. Nooit noemde men den plaatsmajoor anders, zelfs niet in tegenwoordigheid van den zoon. 't Was een Duivel, dat wist ieder.
Waarschijnlijk ligt hieraan waarheid ten grondslag, misschien een treffender dan in dit verhaal tot uitdrukking komt. Het wil mij namelijk voorkomen, dat de "plaatsmajoor" van de werkelijkheid niet een veel hoogeren rang dan zijn zoon bekleed heeft, die tot de gewone soldaten moet gerekend worden.
Ja, velen zeiden, dat hij erger dan de Duivel was, slimmer in zijn streken en onmenschelijker in zijn wreedheid. De plaatsmajoor trad op hen toe. Op dertig el afstands schreeuwde hij al: "Dat moest uit zijn. Als ik een schildwacht in slaap zie, schiet ik hem dood. Hoe kan ik op mijn soldaten vertrouwen, wanneer ze in slaap vallen?" In de verte werd een baar gedragen, waaraan een zwart kleed hing.
Uit de stad kwamen de klanken van het feest, doch al zwakker en zwakker werden ze, en ze verstomden tegen den regelmatigen tred van zijn vader, den strengen plaatsmajoor van Bergen-op-Zoom. Het was niet waar, dat er een andere klank bestond. Hij kende geen vrees. Hij was een held gelijk, stervend voor zijn plicht. 't Heeft niet één seconde geduurd, dat de Duivel zich over hem heen-boog.
Men berichtte den plaatsmajoor, dat zijn zoon door een pistoolschot was gedood, op de plaats, waar de schildwacht was geweest. Recht-op hoorde de Duivel het bericht aan. "Ik zal mijn eigen zoon dooden, als hij zijn plicht niet doet." Zijn handen bleven strak op tafel liggen, en geen oogwenk beefden ze. Zijn oogen zagen star voor zich uit. Onbewogen ging hij door de stad, met gelijkmatigen tred.
Dat gaf zijn geheele figuur iets afwerends, maar flink streefde hem de vaandrig terzijde. "Vader!" riep hij. De plaatsmajoor matigde zijn rhytmisch-snellen tred niet. "Vader! een verzoek ...." Nog altijd zweeg de Duivel. "Vader! ik verzoek ... om mijn overplaatsing." "Overplaatsing?" gromde de oude militair. "Waarom?" "Omdat ik hier niet op mijn plaats ben." "Niet op je plaats?"
't Zonlicht werd niet moede tot laat in den avond, en het was een festijn, waarin de heele wereld schik had, van 't kleinste kind tot de gerimpeldste bes. De soldaten en officieren waren vooraan. Niet de Duivel, en niet de jonge vaandrig. Wee den soldaat, die op het appèl ontbrak! Iederen avond hield de plaatsmajoor zijn stille ronde. Het pistool hield hij stevig in zijn vuist.
Hoezee en hier ginder! de Brabantsche meisjes, die anders zoo kieskeurig zijn, noemden hem den schoonen Alfons, ziedegij! "Een schooneren jongen dan Alfons vindt gij in Brabant niet," zoo zeiden ze. Wie kon begrijpen, dat hij de zoon was van den stuurschen plaatsmajoor, die in geheime lust niets liever deed dan pijn te doen, en die eerst genoot, wanneer hij een levend lichaam kwellen kon?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek