Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juni 2025
En de kleine kerel had groot plezier, en streek met de kleine handen door de lange manen van het paard, en toen de eerewijn was rondgedeeld, verzocht Charles Marling, dat het Transvaalsche volkslied zou worden gezongen, en uit tweehonderd frissche keelen klonk het mannelijke, kloeke Afrikaansche Vlaggelied: »Di vierkleur van ons dierbaar land, Die waai weer o'er Transvaal, En wee di Godvergeten hand, Wat dit weer neer wil haal!
Hij staarde de opening uit van het priëel, en slechts éénen keer wierp hij een vluchtigen blik op zijn kleindochter. Nu zweeg Charles Marling, en wachtte vol innerlijke spanning het antwoord af. Hij vreesde een uitbarsting van toorn, omdat hij, de Engelschman, het oog durfde opslaan op de kleindochter van Dirk Kloppers, maar die uitbarsting bleef weg.
»En nu, mijne heeren," zeide de voorzitter van den lessenaar terugtredend, »verwacht ik uwe voorstellen." Charles Marling zat op heete kolen, en met verbazing had hij naar de prikkelende, neen naar de opruiende taal van den voorzitter geluisterd. Was dit nu de goede weg om tot een bevredigende schikking te komen? Moesten de hartstochten van het publiek daartoe worden opgezweept?
Deze politiek der Boeren kan, dunkt ons, slechts slagen, wanneer wij al de deugden kwijt zijn, waardoor onze voorvaderen zijn vrij geworden, en indien wij zoo laag zijn gezonken, dat wij gereed zijn, onze eer, zelfrespect en plicht tegenover onze kinderen te vergeten...." Wat zegt ge daar nu van?" vraagde Marling, toen hij het Manifest had uitgelezen.
Zij zag niet wie er binnen kwam, maar zij voelde het aan haar hart. Nu moest de beslissing vallen. Een rilling ging door haar leden. Marling bukte zich over zijn kleinen, slapenden jongen, wiens mollige armpjes boven op het dek lagen. En toen zag hij zijn vrouw aan. Hoe bleek zij was! Nu eerst viel het hem op. Welk een zwaar lijden was over haar ziel gegaan! »Lena!" zeide hij mild en teeder.
En had maagdelijke schuchterheid haar niet weerhouden, zij zou zich naast hem hebben geplaatst, en met luide stem hebben geroepen: »Afrikaansche Boeren, Charles Marling heeft een dwaasheid begaan, door van verzoening te spreken, doch ik acht hem hoog, omdat hij den moed had, die dwaasheid te begaan!"
Ook Lena had in dezen nacht geen oog gesloten, doch nu wist zij, dat zij Charles Marling liefhad. Reeds gisteravond wist zij 't, toen Charles daar stond, beurtelings bleek en rood, zich de lippen tot bloed bijtend, en zich vasthoudend aan de tafel, om niet te bezwijken onder den last der beschuldigingen, die haar grootvader op zijn schouders wentelde. Had Charles op d
En wil men dezen weg op, dan breek ik met deze Vereeniging, en zal ik de Regeering verwittigen van deze handelwijze, die hoogverraad is!" Marling had de laatste woorden met klimmenden nadruk, vol edelen toorn gesproken, en hij keek de menigte aan met moedigen blik. Een oogenblik was het stil; toen barstten de verwenschingen en de wilde kreten van afkeuring los. »Slaat hem op zijn gezicht!
»Maar misschien begint mijn dichtader wel te vloeien, als ik van middag mee mag naar het dorp," schertste Marling. »Goed," zeide Lena in denzelfden toon, »jij gaat mee, maar jij zorgt dan ook voor een gedicht!" Na het eten werden de paarden gezadeld. Lena nam den goudvos, en Charles besteeg den langbeenigen »Vijftigponder," die in den stal van baas Kloppers werkelijk was opgefleurd.
»Dat is baas Roodbaatje," meent hij, »wis en zeker; het gewonde Roodbaatje uit Engeland." »Goed geraden," zegt Marling, en reikt hem de hand, doch slechts aarzelend en verwonderd neemt de oude kaffer die hand aan. Ook Lena is verwonderd, want het is in Zuid-Afrika geen gewoonte, dat een blanke, een witmensch, aan een kaffer de hand reikt. Nu begeven Marling en Lena zich naar binnen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek