United States or Gabon ? Vote for the TOP Country of the Week !
Er is geen oogenblik te verliezen! Terug!" Max Huber, Llanga en Khamis hadden geen tien minuten noodig om de vijftienhonderd meter, die hen van het kampement scheidden, te doorloopen. Zij hadden zelfs geen oogenblik omgezien, het deerde hun niet, of de negers, na hunne vuren te hebben uitgedoofd, hen misschien achtervolgden
In den middag hield het vlot slechts éénmaal op, om een antilope op te nemen, die John Cort bij een bocht van de rivier geschoten had. Maar bij deze bocht wijzigde de Rio Johausen ook eensklaps haar richting naar het Zuidoosten en dit beviel Khamis in het geheel niet, want om uit het groote woud te komen, moest men in elk geval naar het Westen gaan.
Wel was hij meer dan eens met de revolver in de hand, een vijftig schreden ver door het kreupelhout geslopen, als hij eenig geluid had gehoord, maar dat bleek dan het kraken te zijn van doode takken, of de vleugelslag van een of anderen grooten nachtvogel. Zoodra John Cort bij het krieken van den dag de oogen opende, had hij Khamis gevraagd: "En de inboorlingen?"
"Mijnheer heeft gelijk", bevestigde Khamis, "daar staat een hut met traliewerk. Laten wij voorzichtig zijn." "Komaan, wat voor gevaar kan ons dreigen!" riep Max Huber vol ongeduld. En inderdaad, menschen schenen hier niet te zijn. Zoo sloop het viertal behoedzaam nader en kon de hut duidelijker opnemen.
De voorlooper richtte hier dadelijk een karavaan in en bijna in rechte lijn voorttrekkende naar het Westen, kwamen John Cort, Max Huber, Khamis en Llanga den 20en Mei in de factory aan, waar zij door hunne vrienden, die hen reeds als verloren hadden beschouwd, met open armen werden ontvangen. En dokter Johausen?... En het negerdorp in de lucht?
Als daar een hindernis was, die de verdere vaart van het vlot belette, zou het voor onze reizigers een ernstig ding zijn. Het vlot dreef intusschen tamelijk snel voort en na enkele minuten was het in de bocht. Thans kon men zien en de vrees van Khamis bleek maar al te gegrond.
Nog was niets verdachts te bespeuren, geen menschelijk wezen vertoonde zich. "Zullen wij nog verder gaan?" vroeg Max Huber. "Waartoe?" hernam Khamis; "het zou onvoorzichtig zijn. Best mogelijk dat zij onze karavaan niet eens bespeurd hebben en wij kunnen van nacht nog wegtrekken."
Een enkel schot en de heele bende is op de vlucht", riep Max, zijn karabijn aanleggende. "Schiet niet, mijnheer!" riep Khamis, "lok hen niet uit, wij moeten hen niet aanvallen, wij zullen genoeg te doen hebben met ons te verdedigen!" "Maar zij beginnen al!" zei John Cort. "Schiet alleen, als het bepaald noodzakelijk is", zei de voorlooper.
Het was een Inyala, een soort antilope, grijs met bruine stippels, met spiraalvormig gedraaide horens en lange haren onder den hals en borst. Het dier woog meer dan tweehonderd vijftig pond, en Llanga, die als een jachthond er op toegeloopen was, kon er dus niets mede beginnen. Maar Khamis kwam hem te hulp.
Khamis vilde en ontleedde het dier spoedig, hetgeen ongeveer een uur in beslag nam en zoo had het troepje weder voor verscheidene dagen vleesch genoeg. Het liet zich echter aanzien, dat men dien dag nog meer kogels zou te verschieten hebben.