Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 mei 2025
En korter en korter worden in de schoonste riddergedichten de beschrijvingen van de strijd, meer en meer idealiseert de ridderromantiek zich tot hetzelfde schone, gevoelvolle humanisme waar het kristendom zich in de Gotiese beeldende kunst en de Marialegenden der 13de eeuw in omzet.
Daar zouden we ons, geloof ik, 'n beetje voor schamen, als we zoo allemaal bij elkaar zijn." "Je.... pardon, u idealiseert onze manier van feestvieren." Maar Go viel levendig in: "Nee, toe, noem me "Go" en zeg "je"; ik heb 't al lang willen vragen, maar 'k wist niet, hoe hier de gewoonte was." "Graag. Ik heet Gerard. Ik vind 't prettig, als je mij bij m'n voornaam noemen wilt."
In plaats van vervelende droge annalen, die met even weinig geest als gevoel, jaar na jaar de gebeurtenissen aanstippen zonder samenhang, zonder détails, zonder enige aandoening groot en klein door elkander, alles wat de annalist maar ter ore komt, beginnen in veel dier kronieken personen op de voorgrond te treden, gebeurtenissen worden in dramatiese scènes weergegeven en tot geschiedenissen aaneengeregen en de kroniekschrijver tracht deelneming te wekken, de spanning gaande te houden en aandoening te weeg te brengen; hij kleurt en idealiseert de geschiedenis, romantiseert, en sentimentaliseert die.
Waar Chrestien naïef en fris beschrijft wat hij zelf gezien heeft en natuurlik menselik voelt, dikwels met zijn eigen burgerlikheid, daar heeft Hartmann aan de ene kant een zekere ingeboren fijnere ridderlikheid in zich, maar aan de andere kant kontroleert en »stiliseert" hij ook aldoor en idealiseert alles wat hij schildert volgens een ideaal der ridderlikheid dat hij zijn lezers duidelik wil maken; in de gehele verhouding tot zijn stof is hij niet-naïef, gereflekteerd, »sentimenteel". En dan: de Fransman werkt in de »grondstof" der sagen, die hij hun eerste vorm geeft, de Duitser is de bewerker die het essentiële van het werk afgedaan vindt en die het nu fijner kan maken, die ongelijkheden kan effenen, het overbodige er uit kan laten, gebreken in de motivering kan aanvullen, maar die er ook licht toe komt het er wat dik op te leggen, het te veel uit te spinnen en te overladen, of te veel en te geraffineerd te verfraaien.
Vol kracht en levensmoed, onvermoeid bij den arbeid en vlug in het leeren, is het toch nog noodig dat hem de weg gewezen worde, dien hij te volgen heeft. Dit is de dichterlijke, ideale voorstelling van den negerknaap. Voor de vensters der winkels van Richmond kunt ge eene andere voorstelling van hetzelfde beeld zien, maar ditmaal door een kunstenaar, die niet idealiseert: door de zon.
Het Germaanse karakter van de Duitser beschouwt de dingen en neemt ze van buiten waar, veel minder levendig en massief, hij leeft meer in zijn eigen voorstellingen en gevoelens en hij idealiseert het leven en de mensen naar zijn eigen dromen en idealen: de lyriese, idealistiese, rekonstruerende aanleg van de Duitse geest openbaart zich reeds bij Hartmann.
Zoo idealiseert een mensch, zoo idealiseert ook een volk zijn jeugd. De volken leven uit hun verleden. Niet alzoo Israël. Israël leeft uit de toekomst. Eenmaal zal de Messias komen. Dan zal over Israël de gouden eeuw aanlichten. Op dien Messias wachtte men. Met ongeduldig verlangen. »Och, dat gij de hemelen scheurdet«! Zooals Israël zoo leeft ook de Chr. Gemeente uit de toekomst.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek