Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juli 2025
Dat het een toevluchtsoord is voor hen die eenzaam zijn, waar zij in alle geheimzinnigheid alleen vertoeven moeten. Als zij met Helle aan de hand op straat liep en de een of ander haar staande hield, om een woordje met haar te wisselen, was haar aangezicht even kalm als vroeger en waren haar oogen niet vochtig meer van tranen, die toch ieder oogenblik op uitbarsten stonden.
Ik heb hier dertien jaar gewoond, want mijn vorst heeft mij hierheen gezonden, opdat ik met ijver zou wachten den dag, dat deze ridder Maria niet zou groeten: "O! intemerata et in eternum." Want dan zou ik als hij zijn oratie niet zou hebben gesproken de macht hebben gehad, om hem te dooden, en ter helle zou ik hem hebben gevoerd " Hij zweeg.
Met een vreugdekreet vloog de jongen haar om den hals en riep juichend: "Vader kan Helle tòch hooren, moeder!" Van dien avond af werd het haar levenstaak haar verdriet voor den jongen te verbergen, om hem niet al de vreugde van zijn kinderjaren te ontnemen. Zij dwong zichzelf om menig uur op den dag met hem te spelen, en de rest van den dag werkte zij met koortsachtigen ijver.
"Helle heeft geen lust om te spelen, als vader niet meedoet," zeide hij verdrietig, "jij wel?" "Neen, ik ook niet!" En zij wierp een wanhopenden blik in de kamers, waar alles om hèm riep, die weg was, en waar alles in stilte zijn naam scheen uit te spreken.
En men heeft gesmeed. Vroolijk als Siegfried staat de arbeidersklasse van Duitschland, en smeedt aldoor aldoor door. Gij kunt 't haast hooren als gij van hier luistert. Rondom de ijzeren machines gaan de vleezen lijven, de denkende koppen Naar de fabrieken loopen iedren dag de stevige voeten dragend helle koppen.
Zij had een gevoel, alsof zij haar oogen vast toe zou moeten drukken, om niet meer te zien, anders zou haar hart breken. Op hetzelfde oogenblik klonken korte, haastige voetstappen uit de aangrenzende kamer en kwam Helle aangeloopen. "Vader is nergens," zeide hij, en zijn stem beefde van de tranen.
Den geheelen weg over was Kaja zeer stil en het was oom Frans, die Helle moest bezig houden. Op zijn knie stond hij te trappelen en te lachen over de "tuf, tuf" en iedere nieuwe reiziger, die instapte, begroette hij met een kushand. En op zijn schoot viel hij ten laatste in slaap met het gekrulde, zwarte hoofdje en de samengeknepen knuistjes dicht tegen zijn borst.
Bij zonsondergang keerden deze van de jacht terug, medebrengende zeven herten, drie struisvogels, benevens vele armadillen en patrijzen. Het is een algemeen gebruik om, als men door dit land rijdt, de vlakte in brand te steken; en zoo was dan bij deze gelegenheid, des nachts, de horizon op vele plaatsen door helle branden verlicht.
"Ja maar, waarom zijn wij dan ook niet in den hemel?" "Omdat omdat niemand ons binnen laat." "Maar waarom doen ze dat niet? Kunnen zij ons dan niet hooren?" "Neen." "Je mag mijn groote zweep wel even leenen, klap er mee, dan hoort Onze lieve Heer ons wel!" "Neen, Helle!" "Mijn trom dan! Vaders nieuwe trom. Geloof je, dat Onze lieve Heer die ook niet hoort?" "Ik ben bang van neen."
Maar Helle had een trouw hartje en den geheelen tijd had hij in zichzelf zitten denken, dat het leelijk was om van vader weg te gaan, die daar nu zoo alleen in de visschershut achter bleef. Hij begreep niet, dat moeder zoo iets doen kon en al kon moeder het ook, hij kon het niet en hij wilde het niet, want vader had Helle nooit ergens alleen achtergelaten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek