Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juni 2025
Hun kleeding, die tijdens Magnon zindelijk was, en haar tegenover den heer Gillenormand tot aanbeveling diende, was in lompen veranderd. Deze wezens behoorden voortaan tot de statistiek der "verlaten kinderen," welke de politie opraapt, verliest en opnieuw in de straten van Parijs vindt. Slechts ten gevolge der verwarring van zulk een dag konden dergelijke rampzaligen in dien tuin zijn.
De cel er naast werd bewoond door een zeer arm jong mensch, die mijnheer Marius werd genoemd. Laat ons zeggen wie mijnheer Marius was. In de straat Boucherat, in de straat de Normandie, en in de straat Saintonge bestaan nog eenige lieden, die zich een oud man, een zekeren mijnheer Gillenormand, herinneren en gaarne van hem spreken. Deze man was reeds oud, toen zij jong waren.
Mijnheer Gillenormand wilde hun volstrekt zijn kamer, de fraaiste van het huis, geven. "Dit zal mij verjongen," verklaarde hij. "'t Is een oud plan. Ik ben altijd voornemens geweest, in mijn kamer bruiloft te houden." Hij meubileerde deze kamer met een menigte kostbaarheden van den ouden trant.
Op zekeren ochtend was de oudste juffrouw Gillenormand in zulk een opgewondenheid tehuis gekomen, als haar gewoonlijk kalm karakter slechts toeliet. Marius had zijn grootvader weder verlof gevraagd voor een reisje, en gezegd, dat hij dienzelfden avond wilde vertrekken.
Marius had troosteloos den heer Gillenormand verlaten. Hij was met zeer geringe hoop tot hem gegaan; in een onmetelijke wanhoop keerde hij terug. Overigens, en zij die de beginselen van het menschelijk hart hebben gadegeslagen, zullen het begrijpen, de lansier, de officier, de modegek, neef Theodule, had volstrekt geen schaduw in zijn gemoed achtergelaten. Niet de minste.
Een weinig na middernacht werd het huis van Gillenormand een tempel. Hier zwijgen wij. Op den drempel van een bruiloftsnacht staat een glimlachende engel met den vinger op den mond. De ziel verzinkt in eerbied voor het heiligdom, waar de liefde gevierd wordt. Boven die huizen moet een glans zweven.
Nu was het, wij stippen deze bijzonderheid aan ten bewijze onzer nauwkeurigheid, op den 16den Vastenavond. Hier door ontstond een aarzeling, gemoedsbezwaren, vooral bij tante Gillenormand. "Vastenavond!" riep de grootvader, "des te beter. Er is een spreuk die zegt: Hij, die op Vastenavond trouwt. Is wis dat hem zijn keus niet rouwt. "Dus bepaald! 't Zal den 16den zijn.
Tante dacht te weinig om veel lief te hebben; voor haar was Marius niets meer dan een donkere onduidelijke silhouet, en eindelijk was zij zoover gekomen, dat zij zich nog minder met hem bezig hield dan met de kat of de papegaai, welke zij waarschijnlijk wel had. Wat het geheime leed van vader Gillenormand nog vermeerderde was, dat hij het geheel in zich opsloot en er niets van liet blijken.
Toen mejuffrouw Gillenormand zag, dat men Marius ontkleedde, verwijderde zij zich. Zij ging in haar kamer haar rozenkrans bidden. De borst was inwendig niet gedeerd; een geweerkogel, die op de portefeuille was afgestuit, had langs de ribben een groote, maar niet diepe wonde veroorzaakt, die dus niet gevaarlijk was.
Drie dagen later verbrak hij een stilzwijgen, 't welk reeds vier uren geduurd had, om tot zijn dochter kortaf te zeggen: "Ik had mejuffrouw Gillenormand verzocht, mij nooit van hem te spreken." Tante Gillenormand zag van verdere pogingen af en maakte deze schrandere opmerking: "Vader heeft nooit veel van mijn zuster gehouden sedert haar dommen streek. Het is duidelijk, dat hij Marius haat."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek