Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Al die vragen gaven inderdaad aanleiding tot veel hoofdbreken. Wat Frycollin betreft, die logeerde vooruit in eene hut, welke aan die van den kok van de Albatros grensde. Die nabuurschap was hem niet onaangenaam. Hij hield er van, om met de machtigen der aarde om te gaan. En in zijn oog was hij, die over de keuken heerschte, een zeer machtig persoon.
En de neger deed dat gaarne, want als François Tapage in een goede luim was, dan was er steeds een oorlam in 't uitzicht, en Frycollin hield veel van een oorlam. Dien dag bespeurde men, op het oogenblik dat de zon onder zou gaan, dat wil zeggen tegen drie uren in den namiddag, een uitgestrekt meer, hetwelk door een zoom van prachtige bosschen op de meest schilderachtige wijze omlijst was.
"Ja, maar daar verdrinkt men in!...." "Dat is zoo, maar . be . ter . te . ver . drin . ken, dan . te . plet . ter . te . val. len," antwoordde François, die iedere lettergreep afzonderlijk uitsprak, alsof hij een hexameter scandeerde. Een oogenblik later was Frycollin, kruipende als een slang, in zijn hut teruggekomen.
Te San Francisco namen Uncle Prudent en zijn lotgenoot Phil Evans en de knecht Frycollin plaats in den eersten trein van den grooten Pacific-Spoorweg, en den 27sten September kwamen zij te Philadelphia aan. Ziedaar het beknopte verhaal van het gebeurde sedert de ontsnapping van de vluchtelingen uit het luchtschip en sedert hun vertrek van het eiland Chatham.
Maar, niet alleen waren die twee zoo belangrijke personen van den Staat Pensylvanië spoorloos verdwenen, men was ook zonder berichten omtrent den knecht Frycollin. Evenmin als zijn meester kon men hem op het spoor komen. Neen, nimmer had een neger, sedert de geschiedkundige personen van Toussaint-Louverture, Soulouque en Dessaline, zooveel van zich doen spreken.
Het scheelde niet veel, of Uncle Prudent, die de deftigste en dus in hun oog de voornaamste was, werd als een afgod aangebeden. Men huisvestte het drietal in de beste hut van het eiland. Maar nimmer zou Frycollin andermaal eene dergelijke gelegenheid zien geboren worden, om voor den god der zwarten door te gaan.
"Hebben wij het recht zoo over zijn leven te beschikken?" "Wij offeren het onze wel op!" Het is zeer te betwijfelen, of Frycollin die reden voldoende zoude gevonden hebben. Uncle Prudent zette zich onmiddellijk aan het werk, terwijl Phil Evans in de nabijheid van de roef de wacht hield. De bemanning was steeds volijverig op het voorschip bezig.
"Maar, voor den duivel! wat is er dan toch?" vroeg Uncle Prudent ten hoogste ongeduldig. Wellicht zoude hij en ook Phil Evans niet rouwig geweest zijn, hun toorn jegens elkander op de schouders van den rampzaligen Frycollin te ontlasten. Handen en vuisten waren reeds opgeheven. Het zou klappen en vuistslagen regenen.
Alvorens Tom Turner zich met zijne varensgezellen onledig zoude houden met de visscherij-benoodigdheden in gereedheid te brengen, gaf hij order, ten einde zich van Frycollin te ontdoen, dat deze in zijne roef zoude opgesloten worden. Maar daar ging de neger als een uitgelatene te werk; hij schopte en klopte tegen en op de omwandingen, en schreeuwde en gilde daarbij nog erger dan te voren.
Frycollin kon zich natuurlijk dat verschijnsel niet op wetenschappelijke gronden verklaren; maar het maakte een geweldigen indruk op hem, en was voldoende om dat "horror vacui," dat afgrijzen van het ledige, hetwelk zich bij sommige naturen en zelfs bij zeer moedigen openbaart, bij hem op te wekken.
Woord Van De Dag