Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juli 2025
Frycollin liet toen een akelig langgerekt gesteen hooren, dat er wel wat van weg had, of het zijn laatste ademtocht was. Geruststellend was het echter, dat het door verscheidene zware zuchten gevolgd werd. "Ik houd het er voor, dat die Robur ons weldra voor zich zal doen verschijnen," hernam Phil Evans. "Ik hoop het," riep Uncle Prudent uit. "Dan zal ik hem zeggen...." "Wat?"
En daar zij elkander hartelijk naar den duivel wenschten, werd Frycollin barweg verzocht de reis ook derwaarts te ondernemen. De arme neger was zeer beangst voor Beëlzebub en durfde derhalve den mond niet meer open doen.
Een hunner evenwel was bovenmate tevreden, dat was Frycollin, die de aardsche gevangenis verre boven de luchtgevangenis verkoos. Eindelijk echter kwam er op den 3den September een schip bij de monding van de kleine rivier van het eiland ten anker, om water in te nemen.
Maar.... met hun tweeën, want Frycollin zou in zoo'n geval slechts als eene te veronachtzamen waarde te rekenen zijn kon aan zoo'n ondernemen niet gedacht worden. Daar dus geweld niet gebezigd kon worden, zou list wellicht kunnen baten, namelijk wanneer de Albatros naar de aardoppervlakte afsteeg en ten anker kwam.
Om kort te gaan, een minuut na de volbrenging van dien overval, waarbij geen woord tusschen de aanvallers gewisseld was geworden, voelden Uncle Prudent, Phil Evans en Frycollin dat men hen neerlegde, niet op de graszoden van het park, maar op een soort planken vloer, die eenigermate onder hun gewicht kraakte. Daar werden zij netjes naast elkander uitgestrekt.
In één woord, de schrik was bij hem ten top gestegen. Toch had hij, terwijl zijne knieën knikten, de geestkracht nog om met bezwijmende stem te roepen: "Master Uncle!.... Master Uncle!" Hij verkreeg evenwel geen gehoor. Uncle Prudent en Phil Evans twistten maar voort. "Master Uncle!.... Master Uncle!...." kreet de rampzalige Frycollin voor de laatste maal.
Met dien voortstuwer alleen kon men gemakkelijk koers zetten. Middelerwijl hadden Uncle Prudent en zijn lotgenoot Phil Evans, na gedurende geruimen tijd het dek op en neer gewandeld te hebben, op een paar vouwstoeltjes van het achterschip plaats genomen. Wat den neger Frycollin betreft, deze was bijzonder in zijn nopjes. En geen wonder, want het verschil was nog al groot.
Zij doorsneden stadskwartieren, welker ligging hen tot aanmerkelijke omwegen noopte. Frycollin volgde hen steeds; maar hij gevoelde zich toch niet op zijn gemak, toen hij bespeurde, dat zijn meester zich naar zeer eenzame plaatsen begaf. En de bediende Frycollin hield niet van die plaatsen, vooral wanneer het middernachtuur nabij was.
Dienzelfden dag zou een nieuw voorval het gevaar voor een zeer betreurenswaardigen twist tusschen Robur en zijne twee gevangenen nog vermeerderen. De arme Frycollin was er verre van om te gissen dat hij er de aanleidende oorzaak, de uittarter als het ware, van zoude wezen. Toen deze zich boven de zee zonder grenzen zag, begon hij weer, als een echte lafaard, angst te gevoelen.
"Om u te dragen? Hij is sterk als een os! Daarenboven, ik zal hem schoren en steunen. Wees gerust, Phil Evans, gij zult niet vallen. Dat verzeker ik u." "Welnu, dan klim ik." Een oogenblik later stond de secretaris van Weldon-Institute op de schouders van Frycollin. In dien stand kwamen zijne oogen ter hoogte van het bedoelde schietgat.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek