Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
Hij had de deur weer dicht gedaan, was er tegen gaan staan en had Fantine's wanhopige beden gehoord. Op het oogenblik toen de soldaten de hand aan de ongelukkige sloegen, die niet wilde opstaan, trad hij een schrede uit de schaduw en zeide: "Een oogenblik, als 't u belieft." Javert sloeg de oogen op en herkende mijnheer Madeleine.
O, wanneer zal zij haar eerste communie doen?" Zij telde op haar vingers. "... Een, twee, drie, vier... Zij is zeven jaar oud. Dus over vijf jaar. Dan krijgt zij een witten sluier, opengewerkte kousen... Zij zal er uitzien als een dametje. O, lieve zuster, verbeeld u hoe dwaas, ik denk daar aan de eerste communie van mijn dochtertje." Zij lachte. Madeleine had Fantine's hand losgelaten.
Gelukkig was de geneesheer, die verwittigd was, verschenen, en kwam den heer Madeleine te hulp. "Wees rustig, mijn dochter, uw kind is hier." Fantine's oogen glinsterden en spreidden een helderen glans over haar gelaat. Met een uitdrukking, die alles in zich sloot wat het gebed vurigst en zachtst kan hebben, vouwde zij de handen. "Ach!" riep zij, "breng haar mij."
Madeleine bleef eenigen tijd bewegingloos voor het bed staan en aanschouwde beurtelings de zieke en het kruisbeeld, evenals hij twee maanden geleden deed, op den dag, toen hij haar voor het eerst in deze wijkplaats bezocht. Beiden bevonden zich daar nu weder in dezelfde houding; zij sliep, hij bad; maar thans, na verloop dezer twee maanden, was Fantine's haar grijs, het zijne wit.
In Fantine's hart woelde echter een somber gevoel. Toen zij zag, dat zij zich niet meer kon kappen, begon zij alles wat haar omgaf te haten. Lang had zij de achting, welke allen vader Madeleine toedroegen, gedeeld: doch, daar zij gedurig tot zich zelve zeide, dat hij haar had weggezonden en dat hij de oorzaak van haar ongeluk was, begon zij ook hem, bovenal hem, te haten.
Zij volgde de richting zijner oogen en zag die op een aan den muur hangend kruisbeeld geslagen. Van nu aan was mijnheer Madeleine in Fantine's oogen geheel veranderd. Hij kwam haar voor als in licht gehuld. Hij was blijkbaar in 't gebed verdiept. Lang aanschouwde zij hem, zonder hem te durven storen. Eindelijk vroeg zij aarzelend: "Wat doet ge?"
Jean Valjean nam Fantine's hoofd met beide handen en vlijde het op het kussen evenals een moeder haar kind zou doen, bond het bandje van haar hemd dicht en streek het haar onder heur muts. Daarna sloot hij haar oogen. Fantine's gelaat glansde op dit oogenblik in een wonderbaar licht. De dood is de ingang tot het groote licht. De hand van Fantine hing uit het bed.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek