United States or Armenia ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Die in 't goudpapier is heel lekker. Daar zit geglaceerde kastanje in. Proef u wel?" "Pas op de golf, Jet!" "Nee, die komt niet zoo ver.... Jij nog, Corrie?" "Zijn d'r nog van die ulevellen?" "Nog een." "Nou zal ik beter oppassen. Hier heb je 't papieretje." "Waarom lach je zoo?" "Nee maar, wat 'n onzin!
Bij ingeving liep ik op het kind toe met een kers in de hand, slikte die in één oogenblik met de pit naar binnen, uitroepende "lekker gefopt, dom kind, lekker gefopt!!" en begon uitbundig te lachen. Mijn comediespel bracht plotseling de gewenschte reactie. Corrie lachte zenuwachtig mede. Daarna bracht ik het kind, door het af te leiden, spoedig tot geheele kalmte.
"Moet je me dáárvoor wakker maken." "Wat groette ze lief terug, hè?" "Ze ziet d'r voornaam uit." "Nou, dat kan ik niet vinden. Is dat de prins?" "Nee, de prins komt eerst morgen." "Wil u nog eens gebruik maken, mevrouw?" "Zijn die bruine ook lekker? Dan zal ik d'r zoo een nemen." "Corrie, alsjeblief." "Hou 'n beetje dichter bij." "Mijnheer, 'n fondant? Toe, neem u d'r nog een." "Oom slaapt, Jet."
"Corrie kan dit jaar nu wel zonder hulp kersen eten, ik doe er de pitten niet meer voor haar uit." Theoretisch zoo mooi. Ze leert haar: Steeltje in de hand nemen, daarna de kers in den mond brengen, voorzichtig de helft der vrucht van de pit eten, de kers uit den mond halen, het steeltje er uit doen en op het schoteltje leggen, de ontvleeschde pit in het handje nemen en de rest oppeuzelen.
Moeder liet haar eenige kersen eten, ging weer aan het werk in de kamer en liet Corrie zich oefenen, in wat Moeder haar reeds eigen dacht. En...... Corrie probeerde...... de hartstochtelijke begeerte van "het kind" te bevredigen: ook groot te zijn, met het haast natuurlijke gevolg, dat de pit, den slokdarm binnenvloog.
"Je moogt de pit nooit in den mond hebben zonder ze vast te houden en ook niet afzuigen, nadat je de vrucht ervan hebt gegeten, want ze kan naar binnen glijden en dan gaat er een kerseboom in je buikje groeien", plaagt ze. Corrie zet een onverschillig en tegelijk ernstig gezicht.
Moeder doet het eenige malen voor en Corrie zegt het keurig na. Moeder is blijkbaar nog niet doordrongen van het groote onderscheid tusschen kennen en kunnen. Ze schijnt ook niet te weten dat het een verkeerd en dus ongeoorloofd middel is, kinderen door bang maken, tot een juiste handeling te brengen, anders zou ze stellig haar volgend commentaar achterwege hebben gelaten.
"Dank-ie, jongen." Met z'n vieren zitten ze an 't strand. Erg gezellig. Hij met z'n beenen gekruist, kijkt droomerig naar de zee. Z'n vrouw babbelt met de logées. "Oom, zit u niet op de tocht?" "Nee, Cor." "Zet toch liever je kraag op, Hendrik. Je ben zoo gevoelig." "Nee... Laat me maar rustig zitten. Ik zit heerlijk." "Corrie, hou je voeten op 't bankie. 't Zand is vrééselijk vochtig 's avonds."
Het kind wordt, eigenwijs, veeleischend, onvoldaan, kortom het gaat in elk opzicht physiek en moreel achteruit. Het is met groote Hansen lastig kersen eten, maar met kleine kinderen niet minder. Corrie is bijna drie jaar, een slimmerdje. Ik ben bij het kleine meisje gelogeerd. Volgens Moeder leert ze alles met een merkwaardig gemak.
Een oogenblik zwijgen ze. Hij rookt z'n sigaar, kijkt de bleeke wolkjes na, die door den avondwind worden stukgeslagen. Zijn vrouw wrijft met de punt van d'r tong de fondant fijn tegen d'r tanden. Corrie kauwt en tipt met d'r parasol zand weg, grijze spikjes, die in 't water vliegen Jet frommelt 't toetje en kraakt 'n suikerboon. "Weet je wie daar gaat?" "Die dame met de shawl?"
Woord Van De Dag