United States or Montserrat ? Vote for the TOP Country of the Week !
Een zeer duidelijke en inderdaad ook zeer philosophische toespeling op de heerlijkheden der vriendschap. Op dat oogenblik klopte de concierge aan de deur. Hij bracht een brief voor Marcel. "Drie sous," zeide hij. "Heusch?" antwoordde de kunstenaar. "Die mag je houden." En hij sloeg de deur voor zijn neus dicht.
"Maar dat bestaat niet!" mompelde de arme concierge, "mijnheer Schaunard is niet vertrokken; hij is uitgegaan, om klein geld te halen, om mijnheer te betalen, en om een verhuiswagen voor zijn meubels te bestellen."
"Maar kijk dan," zeide Schaunard, terwijl hij het pakje open maakte, "dat zijn geen haren, maar hemden, die ik naar de waschvrouw breng, die naast den geldwisselaar, twintig pas hiervandaan, woont." "Dat is wat anders," merkte de concierge, na den inhoud van het pakje onderzocht te hebben, op. "Maar zonder indiscreet te willen zijn, mijnheer Schaunard, zou ik ook uw nieuwe adres mogen weten?"
"Een oogenblik, mijnheer, een oogenblik!" zeide de huisheer, "dan ben ik tot uw dienst. Durand," voegde hij eraan toe, zich tot den concierge wendende, "ik zal mijnheer zelf wel te woord staan. Vlieg jij naar boven, die smeerlap van een Schaunard is natuurlijk teruggekomen, om zijn boeltje te pakken; sluit hem op, als je hem snapt, en kom dan naar beneden, om de politie te halen."
Maar, zoo vertelde de eerste mijn vader, den directeur kon men alleen op diens spreekuren raadplegen, en den concierge te allen tijde. Dat vonden wij mal van den directeur en redelijk van den concierge. Het was mijn vader gebleken, dat de concierge van de wegen, die gevolgd, en de voorwaarden, die vervuld moesten worden, om op de hoogere burgerschool te komen, alles wist.
De concierge was door dezen aanval van verpletterende edelmoedigheid, waaraan zijn huisheer hem niet gewend had, zòò ontdaan, dat hij zijn pet weer opzette. Maar mijnheer Bernard, die bij andere gelegenheden dien inbreuk op de wetten der maatschappelijke hiërarchie niet geduld zou hebben, scheen het niet op te merken.
Het plein vóór de gevangenis was leeggeruimd en eenige sterke zwartgeverfde slagboomen waren reeds over de straat geworpen om de opdringende menigte tegen te houden, toen de heer Brownlow en Oliver voor de poort verschenen en een bewijs vertoonden om tot den gevangene te worden toegelaten, geteekend door één der sheriffs. Zij werden dadelijk bij den concierge toegelaten.
Toen zij op de binnenplaats kwamen, werd de concierge aangesproken door den jongen man met den witten hoed. "Hé daar, conciërge!" riep hij, "wanneer word ik nu eindelijk in het bezit van mijn appartementen gesteld? Is het vandaag de 8ste of niet? Heb ik hier gehuurd of niet? Heb ik je je Godspenning gegeven of niet?"
En toen hij voorbij den thermometer van den ingenieur Chevalier kwam, trok hij er een langen neus tegen. Toen hij, niet zonder zijn concierge de stuipen van schrik op het lijf gejaagd te hebben, weer boven op zijn kamer was, stak de dichter zijn kaars aan, die hij, om de moedwillige streken van de Noordenwinden te voorkomen, met een doorschijnend stuk papier omgaf, en ging dadelijk aan het werk.
Gevolgd door een pakjesdrager, die nu niet bepaald onder zijn last scheen te bezwijken, kwam op dat oogenblik een jonge man met een witten Louis XIII hoed op, de vestibule binnen. "Mijnheer," vroeg hij den concierge, die hem tegemoet ging, "is mijn appartement vrij?" "Nog niet, mijnheer, maar het zal niet lang meer duren. De tegenwoordige huurder is een verhuiswagen gaan halen.
Woord Van De Dag