Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 oktober 2025
Je broêrtje krijgt er een naast je, zei Hermes. Dat hoeft niet, zei Cecilius. Eén celletje is voldoende. We slapen toch meestal op éen matrasje. Het is een mooi celletje, en we hebben hier alles wat we noodig hebben. Het is een geriefelijk celletje, met die nissen, waar je je boel kan bergen. En dat aardige lampje.... Je mag 's morgens baden in de zee, zei Hermes. Vóor dat de meester op is....
Zullen samen stellen!! schreeuwde Cecilius, handen aan mond naar Syrus, die aanslenterde, uit zijn celletje. En dan, zei Cecilianus. Hebben we nog Afer! Ja, Afer!! juichte Cecilius. Om de komedianten, als ze slecht spelen, op.... Op hun dònder te komen!! viel Cecilius vol geestkracht uit. Ja, dominus, je bent soms wèl wat zwak.... Op hun dònder moeten de komedianten meer hebben!
"Zoo!" zeide de kasteleines, de onderlip vooruitstekende, en Madzy met een verwonderd gelaat aanziende: "is die deerne te grootsch om aan den gemeenen haard te zitten, waar ik de knapste vrouwlui uit den omtrek, ja zelfs deftige poortersvrouwen uit Utrecht en Grouda heb ontvangen: en waar nooit anders dan bescheiden volk wordt toegelaten; en denkt gij dat de herberg van Maaike Jaspersz een klooster of een bijenkorf is, waar ieder zijn eigen celletje heeft?"
En 's morgens, zei Cecilius; mogen we baden in zee, voor dat de meester op is. Heerlijk! riep Cecilianus uit. Dan zijn we net héel voorname burgers, die gaan baden in zee bij Baiæ of Antium.... Of je den een hoort of den ander....! zei Zozimus. Zij hurkten allen neêr voor het celletje. Ben je niet moê, mijn jongen? vroeg de Jager, toen Cecilianus leunde tegen Cecilius aan.
"A'k dan maar 'n celletje heb met vanbove 'n inzicht in de natuur.... Want dat groen, dat bevalt mijn.
Mysticisme, met zijn wondere kracht van gewone dingen een schijn van vreemdheid en onzegbaarheid te geven, bekoorde hem voor een tijd; voor een tijd gaf hij zich over aan de materialistische leerstellingen van de Darwinistische beweging in Duitschland, en vond er een genoegen in gedachten en passies der menschen terug te brengen tot een parelachtig celletje der hersenen, tot eene witte zenuw in het lichaam.
's Nachts hoorde men er vreeslijke geraamten rammelen, en 's morgens moest men naakt in zijn celletje staan en er zichzelf met knoestige riemen afranselen. Hij betastte zijn buikje als om het voor eeuwig vaarwel te zeggen, met een zucht.... "En wanneer vertrekt ge?" vroeg moeder Doxa. "Morgen vroeg." "Ha!... morgen vroeg." Beide verzonken in gepeinzen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek