Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
Wie weet, hoe ver hij in zijn angst al afgedwaald is.» »Laten we gaan,» stelde ik voor. »We moeten langer geen tijd verliezen.» »En Burts dan?» vroeg Karel. »Burts zal van avond wel thuis blijven. Hij gaat bepaald vroeg naar bed, want na een bad is men altijd slaperig,» zei Bob. »Ga je mede?» Wij sprongen op en volgden Bob ten tweeden male het bosch in.
En Burts klauterde hem wel na, maar och, doornat als hij was, viel dat werkje hem erg moeilijk, en toen hij, eindelijk op de hoogte gekomen, van Bob geen spoor meer kon ontdekken, gaf hij de vervolging geheel en al op. Hij keerde naar huis terug, om droge kleêren te gaan aantrekken. En Bob verliet zoo spoedig mogelijk het bosch langs denzelfden weg, dien hij het ingekomen was.
Maar nu kwam Burts met groote schreden op hem af; het was den man aan te zien, dat zijne woede geen grenzen kende. »Nu wordt het mijne beurt!» riep hij Bob met beide vuisten dreigend toe. Maar Bob wachtte hem niet af. Vlug als eene kat klauterde hij omhoog en was weldra verdwenen.
Aan den uitgang werd hij aangenaam verrast, door daar Karel en mij te vinden. Wij zaten daar al enkele minuten op hem en Pieter te wachten. Wel, wel, wat moesten wij lachen, toen Bob ons vertelde, wat er met Burts gebeurd was. 't Is misschien wel niet mooi van ons, maar wij verheugden ons toch buitengewoon in de poets, die hem gespeeld was. 't Was dan ook een akelige man, van wien niemand hield.
»Ook kan hij gesnapt worden door Burts, den boschwachter, zei Bob. »En dat is ook niet bijzonder prettig, want dan is gevangenisstraf het einde.» »Pang!» klonk plotseling een zwaar schot in onze onmiddellijke nabijheid. »Pang!» daar viel een tweede schot. Een geweldige schrik overviel ons, want wij waren er in het geheel niet op voorbereid.
Als een bal liet hij zich naar beneden rollen, en hij had het geen oogenblik later moeten doen, want reeds strekte Burts de hand uit, om hem bij de beenen te grijpen. Nu ontsnapte Bob hem. Deze liep op den put toe, die midden in de vallei lag, met het voornemen, de plank over te loopen en aan den overkant weer omhoog te klauteren.
Dat de plank stuk was, herinnerde hij zich al niet meer, en juist wilde hij er den voet op zetten, toen hem de met krijt geschreven letters in het oog vielen. »O ja, omloopen!» mompelde Bob. Hij hoorde Burts met groote schreden naderen, maar durfde zich geen oogenblik tijd gunnen, om eens achter zich te kijken.
Hoezee! Hoezee! ter eere van mijnheer Denappel, weerklonk over het geheele dorp. 't Was een heerlijke middag geweest. Van een klein bakkertje en een grooten wagen. Hoe wij eene wandeling door het bosch maakten en Burts ontmoetten. Onze vlucht en de gevolgen daarvan. Pieter komt tot de ontdekking, dat het in het bosch spookt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek