Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 mei 2025
Toen hij het artikel, waarin hij belang stelde, gelezen had, trok een naam, de naam van Jean Valjean, onder aan een bladzijde, zijn aandacht. Het blad berichtte, dat de tuchteling Jean Valjean gestorven was en wel in zulke bepaalde woorden, dat Javert er niet aan twijfelde. Hij sprak bij zich zelven: "Ja, de dood is de beste keten!" Toen wierp hij het blad ter zijde en dacht niet meer aan de zaak.
Eensklaps verbleekte zijn gelaat; zijn blik verduisterde, en het blad, dat hij in de hand hield, ontviel aan zijn bevende vingeren....
's Avonds toen hij naar huis wilde, vroeg hij: »Geitje ben je zat?« De geit antwoordde: »Ik ben zoo zat, Ik lust geen blad mè, mè!« »Kom dan maar meê naar huis,« zei de jongen, bracht haar naar den stal en bond haar vast. »Wel,« zei de oude kleermaker, »heeft de geit genoeg gehad?« »O,« zei de zoon, »die is zoo zat, ze lust geen blad.«
Hoe het zij, het gedicht zelf dateert in ieder geval uit het tijdperk tusschen het midden van de 12e en het midden van de 13e eeuw. Het manuscript is in een vrij verminkten en beschadigden toestand. Het begin en de titel zijn verloren gegaan, er mist een blad uit het midden, en het einde is slordig bijgeplakt door een onbekwame hand.
Zij moesten weer verder, hoog naar de wolken op, de wijde wereld in; nu vlogen zij naar een groot, donker bosch, dat zich tot aan het strand der zee uitstrekte. De arme, kleine Elize stond in de kamer van den boer en speelde met een groen blad: want ander speelgoed had zij niet.
Dat was de boom der kennis, van welks vrucht Adam en Eva gegeten hadden. Van ieder blad droop een schitterende, roode dauwdroppel: het was, alsof de boom bloedige tranen stortte. «Laat ons nu in de boot stappen!» zei de fee; «dan zullen wij eenige ververschingen op het water gebruiken!
In de vrouw, die hem het blad terugvroeg, herkende hij niet meer de ronde, goedmoedige kasteleinesse doch haar, zijne eeuwige vervolgster, de dicht gesluierde verschijning in het grauw. Weer nam de meester zijnen wandelstaf op, en toog hij verder naar het zuiden.
Saint-Aubin, met haar koepel versierd met theatrale allegoriën, haar op pilasters rustende gewelven, haar witte muren, haar uitspringende balkons, in den stijl der achttiende eeuw met blad werk versierd; Saint-Aubin maakt veeleer den indruk van een concertzaal dan van een huis der aanbidding.
Toen vroeg hij: »Geitje ben je zat?« De geit antwoordde: »Ik ben zoo zat, Ik lust geen blad mè, mè!« »Kom dan maar meê naar huis,« zei de kleermaker, en hij bracht haar naar den stal en bond haar vast.
Geen moes en gaat te kwist, geen veite , entwaar, bedorven, of 't leven kruipt erin terug, al is 't gestorven; geen hout en is zoo voos, geen mesch , of, stap aan stee, zit wulvenkaas erop, met paddenstoelen meê. Waar is, van Leye tot aan Schelde, aan zee, in zande, op huis, op stake, entwaar een plekke, in onzen lande, daar niemendalle en leeft, van blommen of van blad, dat lief is?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek