Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
"Je kondt Winkles in den arm nemen, en hem poeders geven om aan het kind te geven " "Ja, daar zal wel niets anders op zitten," zeide Redwood, zijn kin op zijn vuist latend rusten en in het vuur kijkend. Bensington stond een oogenblik het dons op de borst van het kuiken glad te strijken. "'t Zullen reusachtig groote hoenders worden," zei hij.
"Hm," zei Bensington en streek zich over den neus. "Na al wat er gebeurd is kan dat lawaai slecht uitblijven. Oppervlakkig beschouwd is de quaestie werkelijk wat onrustbarend." Winkles liep een tijdje de kamer op en neer, aarzelde en vertrok. Het was duidelijk, dat hij iets verborgen hield, iets dat op twee manieren van belang voor hem was en dat hij nog niet wenschte te laten zien.
Zelfs zoo als de zaken nu staan met dit gedoe over mijn kleinen jongen " Bensington zei dat hij wenschte dat Winkles er mede ophield. "Heb je wel opgemerkt, dat hij de gewoonte heeft aangenomen het Bomvoedsel te noemen. Ik mag dien naam niet," zei Bensington, over zijn bril heenkijkend. "Maar 't drukt precies uit wat 't is voor Winkles." "Waarom blijft hij er zich toch zoo voor interesseeren.
Zij steken het huis in brand. De portiers gaan er allemaal vandoor. De bedienden zijn al weg. 't Is gelukkig dat ik den man, die van dit zaakje afwist, te pakken kreeg." "Kijk es hier." Toen Bensington onder het bed uit gluurde, zag hij eenige zonderlinge kleedingstukken over Cossar's arm hangen, en wat het belachelijkste van alles was, een zwarten vrouwenmuts in diens hand!
Zij heetten menheer en juffrouw Skinner, en de heer Bensington interviewde hen in een klein vertrek mat hermetisch gesloten vensters, een verweerden spiegel boven den schoorsteenmantel en een paar kwijnende calceolaria's.
Er waren oogenblikken in dezen wondervollen nacht waarin het Bensington toescheen, dat hij voorbestemd was voor een leven van fantastische avonturen. Dit was voornamelijk wel een uur lang het geval nadat hij een flink glas whiskey gedronken had. "'k Ga niet terug naar Sloanestreet," deelde hij den langen, blonden, groezeligen monteur in vertrouwen mede. "Niet?"
En binnen een week waren meneer en juffrouw Skinner op de boerderij geïnstalleerd, en de karwei-timmerman van Hickleybrow wisselde de taak van kippehokken-timmeren en rennen-maken af met een systematisch gesprek over den heer Bensington. "Ik heb hem nog niet veel gethien," zeide de heer Skinner. "Maar voorzoover als ik uit hem wijth heb kunnen worden, lijkt hij mij een stomme ouwe dwaath."
"Bedoel je ?" begon Bensington, een hoofd onder het bed uitstekend, op de manier van een schildpad. "Ik bedoel, maak er wat mee voort, en kom mee." En met plotselinge heftigheid trok hij Bensington onder het bed uit, en begon hem zelf aan te kleeden als een oud vrouwtje uit het volk.
Doch toen de heer Bensington zijn nicht Jane iets toevertrouwde van wat hij in het hoofd had, sprak zij onmiddellijk haar veto uit over den invoer van donderpadden of dergelijke wezens om op te experimenteeren, in hun verdiepingwoning.
"Ik hoop dat zij te voorschijn zullen komen", zeide Redwood met een blik naar het afdak van den put. "En als ze er eens niet uitkomen," zei Bensington. "Dat zullen ze wel," zei Redwood. Zij bleven in gedachten verzonken staan. "We zullen op de een of andere manier vuur moeten aanmaken
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek