United States or Saint Kitts and Nevis ? Vote for the TOP Country of the Week !
Toen hij haar voorbijging, wierp hij haar een paar hatelijkheden naar het hoofd, die behoorlijk teruggeslingerd werden, en de hoop op het herstel van den vrede scheen onherroepelijk verloren. Becky kon in hare drift den tijd haast niet afwachten, waarop de les zou beginnen en zij Tom zou zien afrossen voor het beschadigde leesboek.
Voor zonsondergang waren de uitnoodigingen rondgezonden en onmiddellijk daarop was de jeugd van St. Petersburg in eene koortsachtige opgewondenheid over de pret, die haar te wachten stond. Tom kon niet slapen van pleizier en hij leefde in de hoop Huck te hooren "miauwen" en zijn schat te krijgen, om daarmede Becky en de pic-nickers den volgenden dag in verbazing te brengen.
Eindelijk opperde Becky de vraag, of het niet beter zou zijn weder verder te gaan. Tom zweeg een oogenblik en zeide toen: "Becky, kun je verdragen, dat ik je iets zeg?" Becky werd bleek, doch knikte toestemmend. "Nu dan, Becky, wij moeten hier blijven, omdat hier water voorhanden is; want dit kleine stukje is ons laatste eindje kaars." Becky barstte in tranen en weeklagen uit.
"Dat zeg ik je niet." "Dan zal ik het je zeggen." "Dat is goed, maar op een anderen keer." "Neen, nu." "Neen, nu niet, maar morgen." "O, als je blieft, nu Becky. Ik zal het zoo zachtjes zeggen, dat je het bijna niet hooren kunt." Becky aarzelde en Tom zag het stilzwijgen voor toestemmen aan.
Hij ging naar school en smaakte het genot op den hoek van Meadow Lane toevallig Becky Tatcher tegen te komen. Zijn gemoedstoestand bepaalde doorgaans zijne handelingen. Zonder een oogenblik te aarzelen, liep hij naar haar toe en zeide: "Ik heb je vandaag heel gemeen behandeld, Becky, en dat spijt mij. Ik zal het nooit van mijn leven weer doen.
Te midden dier rotsenmassa ontdekte hij eene door de natuur gevormde trap, door nauwe muren ingesloten, en bij dat gezicht werd hij door den lust tot een ontdekkingstocht aangegrepen. Becky verklaarde zich bereid hem te vergezellen en zij maakten met den walm der kaars een teeken, dat hen den terugweg zou doen weervinden, en gingen op verkenning uit.
Tom was op het punt zijne toevlucht tot een leugen te nemen, toen hij langs een paar fijne schoudertjes, twee lange blonde vlechten zag hangen, die hij dadelijk herkende als toebehoorende aan Becky Thatcher en naast die vlechten was de eenige ledige plaats aan de meisjeskant. Oogenblikkelijk zei hij: "Ik heb met Huckleberry Finn staan praten!"
Zorgvuldig hield hij zijn wedervaren voor Becky verborgen en vertelde haar, dat hij op goed geluk af geschreeuwd had. Doch honger en ellende kregen ten laatste de overhand over angst en vrees. Nog eenige lange uren wachtens aan de bron en nog eenige uren slapens brachten eene verandering teweeg. De kinderen werden met een woedenden honger wakker.
Dat was een veelbeteekenende spaarzaamheid. Ook zonder dat het gezegd werd, begreep Becky wat dit beduidde en de hoop ontzonk haar weder. Zij wist, dat Tom nog eene geheele kaars en drie of vier eindjes in den zak had en toch zuinig moest zijn. Allengs begon het vermoeiend zwerven hun invloed op hen uit te oefenen.
Tom deed zijn best on haar te troosten, doch zonder baat. Eindelijk riep zij uit. "Tom!" "Wat is er, Becky?" "Zou men ons missen en trachten op te sporen?" "Ja, zeker." "Zou men nog bezig zijn met zoeken?" "Ik geloof het bepaald en ik hoop het." "Wanneer zou men ons het eerst gemist hebben?" "Toen zij naar de boot terugkeerden, denk ik."
Woord Van De Dag