Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 mei 2025
Er is rijst en wat gedroogde sardijnen." "Ik heb geen trek. Water, ik wil alleen maar water." "Jawel," hervatte de moeder, "ik wist wel dat je niet hield van gedroogde sardijnen. Ik had wat anders voor je klaargemaakt, maar je vader is er geweest, arme jongen!" "Is vader er geweest?" vroeg Basilio, en hij keek onwillekeurig vorschend naar het gelaat en de handen van zijn moeder.
Hij riep haar, overstelpte haar met de liefste naampjes, en, ziende dat ze niet ademde, en niet bijkwam, stond hij op, ging naar de beek, om water te halen, in een pisang blad, en besprenkelde daarmee het bleeke gelaat zijner moeder. Doch de krankzinnige verroerde zich niet in 't minst, haar oogen bleven gesloten. Basilio keek haar ontsteld aan.
Capitán Basilio gaf wenken aan den jongen man om hem te kennen te geven, hoe hij zijn arm moest bewegen en zijn voet neerzetten. De eenige die onverstoorbaar bleef, was de "gobernadorcillo" deze burgervader scheen afgetrokken en bezorgd tegelijk.
Twee kinderen, een jongen en een meisje, spelen naast een knaap die, bleek-weemoedig, met groote oogen en diepen blik, op een gevallen boomstam zit. In zijn vermagerde gelaatstrekken herkennen we Sisa's zoon Basilio, den broer van Crispin. "Wanneer je been beter is", zeide het meisje tot hem, "gaan we verstoppertje spelen, en ik zal moedertje zijn."
"We hebben vrij-af gekregen...moeder wacht ons om acht uur thuis", stamelde Basilio schuchter. "Nou mag jij ook niet om acht uur weg! Tot tien uur!" "Maar, meneer, om negen uur mag je niet meer op straat, en ons huis is zoo ver." "Zoo, woû jij me de wet stellen?" vroeg de man toornig. En Crispin bij een arm vattende trachtte hij hem weg te slepen. "Meneer!
Maar de koster lette er niet op, sleepte hem de trap af en verdween in de duisternis. Basilio bleef achter zonder een woord te kunnen uitbrengen. Hij hoorde de stooten die het lichaam van zijn broertje tegen de treden der trap deed, dan een kreet, verscheidene klappen met de vlakke hand en daarna verstomden die hartverscheurende geluiden allengs.
Maar aangezien de welsprekende redenaar Capitán Basilio hier allen heeft uitgenoodigd om hun meening bloot te leggen, moge zijn gezagvol woord als verontschuldiging dienen voor de nietigheid van mijn persoontje." De behoudsmannen bewogen voldaan het hoofd. "Dat jongmensch spreekt goed! Hij is bescheiden! Hij redeneert bewonderenswaardig!" zeiden ze onder elkaar.
"Hoe jammer dat de hond vastligt." Basilio voelde een tik tegen zijn hoofd, maar bleef doorloopen zonder er acht op te slaan. De honden blaften, de ganzen kwakkelden, enkele vensters gingen open, en nieuwsgierigen vertoonden zich. Andere werden gesloten, omdat men vreesde voor een tweeden nacht van oproer. Ze kwamen buiten het dorp.
Dit, mijne heeren, is behalve nieuw, nuttig en redelijk, per slot van rekening nog goedkoop ook: kostuums hebben we niet noodig, onze gewone van 't dagelijksche leven kunnen dienen." "Ik kom voor de kosten van 't theater op!" riep Capitán Basilio geestdriftig uit. "Als er soldaten moeten opkomen, leen ik de mijne!" zeide de kapitein der "cuadrillero's".
"Je klimt dan met ons mee op den top van den berg," voegde het knaapje erbij, "dan krijg je hertebloed met citroen te drinken, daar word-je dik van. En dan zal ik je leeren springen, van de eene rots op de andere, boven de stortbeek." Basilio lachte droef, keek naar de wond aan zijn voet, en richtte dan den blik naar de zon, die schitterend scheen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek