Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juli 2025
"Wij zullen zien, wat dat geeft Axel! schrijf den een of anderen volzin op dit stukje papier; maar zet de letters in plaats van achter elkander in geregelde rijen, elke van vijf of zes, onder elkander." "Ik begreep, wat hij bedoelde, en onmiddelijke schreef ik van boven naar beneden: I i n i r n k n i e ä ! b u g v u e i , e b m n l G e "Goed," zeide de professor, zonder gelezen te hebben.
Ik zag hem met wijd uitgestrekte armen en de beenen ver van elkander voor een granietblok staan, dat in het middelpunt van den krater lag, als een verbazend voetstuk bestemd voor het standbeeld van een Pluto. Hij stond in de houding van een ontsteld mensch, maar wiens ontsteltenis weldra plaats maakte voor eene dwaze vreugde. "Axel, Axel!" riep hij, "kom eens hier, kom eens hier!" Ik snelde heen.
Ik meende zelfs op te merken, dat hij weder naar de oppervlakte der aarde steeg. Deze neiging werd des morgens omtrent tien uur zoo in het oog loopend en bij gevolg zoo vermoeiend, dat ik verplicht was mijn tred te matigen. "Wat scheelt er aan, Axel?" zeide de professor ongeduldig. "Wat er aan scheelt? dat ik niet verder kan", antwoordde ik.
Thermometer: 6°. Windrichting: O.Z.O. Deze laatste waarneming had betrekking op de donkere galerij en werd door het kompas aangegeven. "Nu eerst, Axel!" riep de professor met geestdrift uit, "nu eerst gaan wij wezenlijk in den schoot der aarde doordringen. Dit is het juiste oogenblik van het begin onzer reis."
Vooreerst is de afstand driemaal zoo groot, dan hij leek; verder is de sneeuw zoo week, dat de honden zich haast niet kunnen bewegen. Maar hoe het zij, we vorderen toch. De hellingen van het dal, dat door den Axel Heiberg is gevuld, zijn bedekt met gletschers, die afhangen en zich bij den hoofdgletscher aansluiten.
Maar in dien snellen loop had hij zijn stok met een knop in den vorm van een notenkraker in een hoek, zijn grooten hoed, tegen de vleug in opgeborsteld, op de tafel gesmeten, en riep hij zijn neef met een bulderende stem toe: "Axel, volg mij!"
Wij zullen nu weder over land gaan en inderdaad in de ingewanden der aarde afdalen." "Oom! veroorloof mij eene vraag." "Met genoegen, Axel!" "En de terugreis?" "De terugreis! denkt gij reeds aan de terugreis, terwijl wij nog niet eens aangekomen zijn?" "Neen, ik wilde alleen vragen, hoe wij die zullen bewerkstelligen." "Op de eenvoudigste manier van de wereld.
"Ja!" "Mijn jongen! ik geloof, dat gij u vergist!" "Hoe! herkent gij dan die kenteekenen niet?" "Van een aardbeving? neen? Ik verwacht wat beters!" "Wat bedoelt gij?" "Eene uitbarsting, Axel!" "Eene uitbarsting!" zeide ik; "zijn wij dan in den schoorsteen van een werkenden vulkaan?" "Ik denk het ten minste," zeide de professor glimlachende, "en dat is het gelukkigste wat ons overkomen kan!"
"Ik bedroog mij niet," zeide ik; "wij zijn kaap Portland voorbij en die vijftig uur gaans naar het zuidoosten brengen ons in volle zee." "Onder de volle zee!" antwoordde mijn oom zich in de handen wrijvende. "Dan strekt," riep ik, "de oceaan zich boven ons hoofd uit!" "Maar, Axel! niets is eenvoudiger! Zijn er te Newcastle geene steenkolenmijnen, die ver onder de golven voortloopen?"
Heet de vader Sven, de zoon Harald noemt zich Harald Svensen; draagt de vader van Axel den naam van Thorbrand, eerstgenoemde wordt Axel Thorbrandson geheeten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek