United States or Laos ? Vote for the TOP Country of the Week !
Misterio nang Dios na sucat pagtac-han princesa Leonila,i, nag laman ang tiyan, ang loob at puso ay di mapalagay sa dagsang sacuna na cahambal hambal. Puso,i, nalugami at tatan~gis-tan~gis sa dalauang matá luha,i, nabalisbis, ang loob ay guló puputoc ang dibdib sa di maulatang signos na sinapit.
Wala nga akong mga kasama. Bakit ko nga di ibigin at mahalin sila? Sila ang mga anino ng aking mata at ligaya ng aking buhay. Niyakap ng babae ang mga bata, hinagkan ang pilay at naglaro ang luha sa kanyang mga mata. Nabubuhay ang walang ama at walang ina; hindi nabubuhay ang walang Diyos, anang kawikaan. Gayon nagsalitaan at humanda na ng pag-alis ang babae.
Ipinalagay ca niyong Poong Dios na sa cagalin~gang gaua ay mauulos, n~g cay Carlomagnong sulat ay matalos ang luha sa matá pagdaca'y umanod. Sapagca't ang Santo Sepulcrong mahal ay nasa sa camay n~g hindi binyagan, nang oras ding yaon ay nag-utos naman doon sa cay Turping Arzobispong hirang.
Ulol na tawo ito, ang pa-an~gil na sagot ni Kadiliman, hindi iyan lamang ang mangyayari kundi mawawalan sa akin n~g pagkakatiwalâ ang lahat. ¿Bakit, ang sagot ni Lolay na nan~gan~galigid sa dalawang mata ang luha?
Princesa Leonila sa reina,i, sumagót sa dalauang matá ang luha,i, naagos, mahal na iná co,i, malinis ang loob ni camunti ualang sanhi man at cubot. Ang pag-uusapan ay n~g matapos na quinuha ni Juan casangcapan niya, icao aquing bató sundin mo pagdaca maghanda n~gayon din mabuting comida.
Nupóng nag-agapay sa punò nang cahoy ang may daláng habág at lipus lingatong sacá sinalitang, lúha,i, bumabalong boong naguing búhay hangang naparool. "Sa isang Ducado nang Albaniang Ciudad, doon co naquita ang unang liuanag, yaring catauha,i, utang cong tinangap sa Duque Briseo ¡ay amá cong liyag!
Ang takip nang Cofre ay nang maibucas ang samyo nang ban~go ay humalimuyac. na nagbigay aliw sa tanang caharap asa nilang na sa Paraisong lahat. Noo'y natiguib nang pagsampalataya ang cay Carlomagnong puso't caloloua, siya ay lumuhod na caracaraca na namamalisbis ang luha sa matá.
Hindi niya pinansin ang sino man, tuloytuloy siya sa higaan n~g may sakit, at saca niya hinawacan ang camay nito: ¡Maria! ang canyang sinabi n~g hindi maulatang pag-irog, at bumalong sa canyang m~ga mata ang m~ga luha; ¡Maria, anac co, hindi ca mamamatay! Binucsan ni Maria ang canyang m~ga mata at tiningnan siya n~g tanging pagtataca.
Bakit n~gayon ka lamang naparito? kahapon pa kita ina-antay ang maligayang tanong ni Anchang. May kailan~gan ka ba sa akin at napatak na naman ang luha sa pagka ala-ala niya n~g kaniyang nabalitaan kagabi, bakit ang isa pang nakapag padalamhating lalo sa kaniya'y ang pagkamalas sa liham na dinatnan niyang sinusulat na siyang nagpasok sa kaniyang ala-ala n~g kung ano ano nang m~ga bagay.
Hinan~go sa palloc niyong maluto na saca pa naalman~g man~ga balat pala, ang uica sa anác ay cun baquin baga man~ga ualang laman ano,t, nanglimot ca. Sa dalauang matá luha,i, bumalisbis nalumbay ang loob at siya,i, tuman~gis, boong acala co at lulan nang dibdib may ma-iuulam ang esposong ibig.