Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 mei 2025
Zijn zwemgordel bracht hem echter weer boven water en dadelijk sloeg hij de armen uit en begon te zwemmen. »Eerst trachtte ik» zoo vertelde de heer Parkinson »een groot stuk wrakhout te bereiken, maar dat gelukte mij niet. Zee na zee sloeg mij over het hoofd. Een tweede maal zag ik weer iets in mijn nabijheid. Ik slaagde er in het te bereiken en te grijpen.
Gij Oceanen beide, gij en ik, wij dicht bijeen, Wij murmelen beiden het zelfde droeve lied, en spoelen zand en slib aan, en weten niet waarom, Gij, ik en allen hebben in onze ziel, gelijk dit zand de dunne kerven van het weggespoelde leven. Gij, broze kust bedekt met wrakhout, Gij, visch-vormig eiland, ik aanvaard wat nu aan mijn voeten ligt, Wat het Uwe is, is het mijne òok, vader.
Berlijn was als een oven in die dagen; een paar maal ratelde het onweer door de straten en gudste de regen, maar die buien brachten geen verkoeling en weldra brandde de zon weer als te voren. Op het weeke asfalt, tusschen de gloeiende steengevaarten, stonden of zaten de oorlogsinvaliden met hun bedelnap, het opzij-gesmeten wrakhout van den grooten oorlog.
Ook leven in het Noordelijk en Westelijk gedeelte van het land tot aan het, met de beenderen en ribben van walvisschen en het wrakhout van gestrande schepen altijd bezaaide voorgebergte Skagen toe, in den mond der bewoners nog oude volksliederen en heldensagen, even als op IJsland.
Hij had andere menschen van een schip gered en toen een stuk wrakhout tegen zijn hoofd gekregen. Toen was grootmoeder erg ziek geworden en toen kon ze niet meer loopen. Moeder en vader zeien altijd, we moeten maar heel lief voor grootmoeder zijn. Daar stonden Krijn en Jaap. Ze wenkten hem. "Moet u niet lezen, grootmoe," vroeg Bart.
Die kwamen allen om, met uitzondering van een kind, dat in een hut was opgesloten en als door een wonder gered werd op het laatste oogenblik. De andere schepen ondergingen 't zelfde lot, en de zee lag vol stukken wrakhout en lijken, toen de kruiser Suchet de brandende stad kon naderen en nog enkele personen kon redden, die zich aan hout en planken vastklemden.
Ik blies een weinig in den nevel, en nu zag ik een huis, dat van wrakhout gebouwd en met walrushuiden bedekt was; de kant, waaraan het vleesch gezeten had, was naar buiten gekeerd; op het dak zat een levende ijsbeer te brommen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek