Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 mei 2025
Alleen van achter het orgel schoot een enkele straal te voorschijn: het licht van de lamp bij welke Werner speelde. »Zal ik eindigen?" riep hij mij toe. »Nog niet, nog niet, bid ik u! Eén nummer nog!" Het was eene orgel-sonate van Sebastiaan Bach.
Welk een vreugde van 't wederzien! En nu? Wat zal 't nu verder zijn? Voordat ik Heidelberg verliet, vroeg ik Prof. Werner naar 't resultaat van de tweede kuur. Hij antwoordde mij: »Wir haben einen guten Erfolg!" Wij hebben een goed resultaat! In Amersfoort liet ik mij dadelijk onderzoeken door mijn huisdokter, dokter Groneman. Deze constateerde een tendenz tot genezing.
Schier bewusteloos werd ik weggevoerd; nauwelijks had ik het besef om mijnen kleinen Ulrich op den schoot te houden, en alleen zijn gestadig geween en geschreeuw, hield mij, geloof ik, bij mij zelve. Werner was intusschen door een der ruiters op 't paard genomen: de knaap schreide luid en hield alleen op, toen de Spanjaard dreigde, hem in 't water te zullen werpen, indien hij zich niet stilhield.
En dat sobere, werkzame leven wordt overstraald door een geluk, dat ze aldus heeft beschreven: "Ja, we waren zeer arm in Coblenz; maar in weerwil van die armoede is de indruk die mij uit dien tijd is overgebleven een indruk van rijkdom en heerlijkheid. We woonden er in één kamer in de Rheinstrasse boven een banketbakker, Werner.
Werner ben ik een van de ernstigste patiënten, maar ben ik ook zoo sterk vooruitgegaan, dat er thans goede hope is. O, wat is de Heere goed! Hoe krachtig heeft Hij tot hiertoe Zijne heerlijke trouw aan mij bevestigd! Hij heeft mij daardoor in staat gesteld, ook anderen te troosten. Toen wij voor de eerste maal weer in de wachtkamer kwamen, troffen wij daar ook Hollanders aan.
Haar vertelde ik uitvoerig van mijn laatste samenzijn met Werner. Toen ik ook kwam op hetgeen hij gezegd had van zijn lied, dat hij het vergeefs had geschreven voor deze vijandige broeders toen wischte zij hare tranen weg, keek mij aan met eenen zonderlingen blik, en stond plotseling op. »Help mij!" fluisterde zij mij toe en zij verdween in het huis. Wat ging zij doen?
Er was tusschen hen een hevig tooneel voorgevallen, waarbij de een den ander in woedende verwijtingen niets gewonnen gaf. »En nu", vervolgde Werner, »nu haten zij elkander onverzoenlijk. In geen anderhalf jaar hebben zij elkaar willen zien. Gisela trekt het zich deerlijk aan.
Die oude kunst des vredes en des lichts, die voortkwam uit eene godsdienstige wereldbeschouwing van die kunst en haren geest was de oude Werner als doortrokken. Vandaar zijne blijmoedigheid, zijne zielekalmte, zijne vroomheid.
Het is verscheidene jaren geleden, dat ik op het kerkhof van een Hollandsch stadje achter de baar trad van eenen man, die mij zeer lief en eerwaardig was. Ik wil hem Werner noemen. De oude veste, zijne geboorteplaats, buiten wier wallen hij sluimert onder de groene zoden, heete Vreeburg. Van beroep was hij musicus; van beroep, en van roeping wat lang niet hetzelfde is.
Samen een quartet gemaakt, samen een lied aangeheven Nur frisch, nur frisch gesungen! Und alles wird wieder gut." Dat de oude man eene bijzondere reden had voor deze dichterlijk ingekleede vermaning tot broederzin, dit wist ik toen nog niet. In twee jaren zag of hoorde ik van Werner en zijne kleinkinderen niets.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek