Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
Ware de deining maar iets sterker geweest, dan zou de Waldeck binnen eenige oogenblikken gezonken zijn. Het dek der brik was van het eene eind naar 't andere schoongeveegd. Er bleef niets anders over dan de stompen van den grooten mast en den fokkemast, die beiden op twee voet boven de vissing waren afgebroken en zeker bij den schok gevallen waren, hoofdtouwen, stagen en loopend want medeslepende.
Hoe het zij, na den hond aangekeken te hebben, zonder eenige verwondering te doen blijken, ging Negoro, die de wenkbrauwen toch een oogenblik fronste, naar het verblijf der equipage. Intusschen was de boot het achterschip omgevaren alwaar de naam Waldeck op den spiegel te lezen stond. Waldeck, maar geen naam van de haven waar het schip te huis behoorde.
Wat den kapitein en de bemanning van de Waldeck aangaat, allen waren verdwenen, hetzij dat eenigen overboord geslagen waren, hetzij dat de anderen zich aan het touwwerk van het aanstoomende schip hadden vastgeklampt. De vijf zwarten waren alleen aan boord overgebleven, op een half omgeslagen romp, op twaalfhonderd mijlen van eenig land verwijderd. De oudste dezer negers heette Tom.
Werkelijk behoorden de vijf negers van de Waldeck thuis in den staat van Pensylvanië. De oudste, op den leeftijd van zes jaar in Afrika verkocht, daarna naar de Vereenigde Staten overgebracht, was reeds sedert verscheidene jaren vrij verklaard.
Doch aan de vormen van den romp, aan zekere bijzonderheden die een zeeman dadelijk in 't oog vallen, had kapitein Hull herkend dat het vaartuig van Amerikaanschen bouw was. De naam bevestigde dat trouwens. En nu was er van die groote brik van vijfhonderd ton niets meer overgeschoten dan de romp. Een groot gat in den boeg van de Waldeck wees de plaats aan waar de schok had plaats gehad.
Door de schipbreukelingen van de Waldeck die hun spaarpenningen van drie jaren arbeid in deze schipbreuk verloren hadden, naar hun vaderland terug te brengen, zou dit goede werk voltooid worden. Dit zou nu geschieden. De Pelgrim zou, na te Valparaiso gelost te hebben, den Amerikaanschen wal houden tot op de hoogte van Californië.
En toch kende kapitein Hull verscheiden voorbeelden eener dergelijke onmenschelijkheid en hij moest het meermalen aan Mevr. Weldon verzekeren dat zulke feiten, hoe monsterachtig ook, ongelukkig niet tot de zeldzaamheden behooren. "Vanwaar kwam de Waldeck?" hernam hij. "Van Melbourne." "Ben jelui dan geen slaven?"
Men nam hem op en hij wierp zich gretig, niet op een stuk brood dat Dick Sand hem dadelijk voorhield, maar op een tobbe die een weinig zoet water bevatte. "'t Arme dier sterft van dorst!" riep Dick Sand uit. De boot zocht toen een gunstige plaats op om de Waldeck gemakkelijker langzij te kunnen komen en verwijderde zich met dit doel eenige vademen.
"Maar wat is er van de bemanning van de Waldeck geworden?" "Zij was er reeds niet meer, toen ik met mijn kameraden aan het dek kwam." "Maar kon de equipage dan niet aan boord van het schip overspringen, dat tegen de Waldeck aanliep?" "'t Kan wezen en we willen het hopen!" "En is dat schip na den schok niet teruggekomen om je op te nemen?" "Neen." "Is het dan zelf gezonken?"
Weldon. "S. V." herhaalde kapitein Hull. "Dat zijn dezelfde letters als op den halsband van Dingo staan!" Toen richtte hij zich eensklaps tot den ouden neger en vroeg: "Tom, heb je me niet verteld dat die hond nog maar kort aan den kapitein van de Waldeck behoorde?" "Ja, mijnheer," antwoordde Tom. "Dingo was nog maar twee jaar aan boord."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek