United States or Niger ? Vote for the TOP Country of the Week !
Het middeleeuwsch woord fabel was, evenals het Oudfransche fabliau, ruim genoeg om verhalen van dezen aard en verhalen uit het dierenleven te omvatten; doch wanneer wij de Nederlandsche bewerking vergelijken met het Latijnsche origineel, dan zien wij duidelijk dat wij hier een voorlooper onzer latere boerden voor ons hebben.
Dat die medailles in de streken van Kameroen verspreid waren, had niets verwonderlijks, want de dokter had ze op ruime schaal onder de Congoleezen rondgedeeld, maar dat zulk een medaille aan een koord om den hals bevestigd was van dezen vreemden kleinen bewoner van het groote Oebanghi-woud... Maar zij werden in hunne beschouwing gestoord door de stem van den voorlooper, die hen riep.
"Gevaarlijke dieren, die neushoorns", fluisterde hij, zijn karabijn gereed houdende. "En toch eten zij alleen planten", merkte Max Huber op. "Wat moeten wij doen?" was de verstandige vraag van John Cort. "Hen ongemerkt voorbij zien te komen of voorbij laten gaan", antwoordde de voorlooper. "Maar wij moeten ons gereed houden, want als zij ons zien, zullen zij zich op ons storten."
Moeten wij het plan van Urdax volgen en het bosch omtrekken?" "Neen, wij moeten er dwars doorheen," antwoordde de voorlooper zonder aarzelen. "Gevaarlijke ontmoetingen zullen wij er niet hebben, ja misschien wilde dieren, maar geen vijandige inboorlingen, die wagen zich nooit zoo diep in dit woud. Wij loopen op de vlakte juist veel grooter gevaar door die rondzwervende stammen.
Maar toen de wagen daar eindelijk stond, bleef aan de menschen geen andere schuilplaats over dan de boomen. Eerst gingen Max Huber en John Cort nog in den wagen en namen alle patronen mede, terwijl zij den voorlooper nog een flinke bijl als wapen gaven. "Het zal ons wat baten", mompelde Max Huber zenuwachtig, "alleen kanonnen zouden hier hulp kunnen verleenen!"
Het middagmaal zou bestaan uit een flinke soep van de antiloperib gekookt en daar deze lang op het vuur moest staan, begon de voorlooper thans reeds den brand in het dorre hout op de voorplecht te steken en plaatste hij de ijzeren pot er op. En toen ging de tocht weer verder.
Of zouden zij wellicht de een of andere nachtelijke plechtigheid vieren? "Misschien hebben zij onze karavaan niet eens bespeurd", zei Max Huber. "Maar dan zien zij haar toch bij het aanbreken van den dag", antwoordde de voorlooper. "Als wij dan ten minste niet weg zijn, Khamis." Nog een halven kilometer liepen zij voort en waren toen het woud tot op een paar honderd schreden genaderd.
Onder het eenvoudige maal, waarbij een teug water werd gedronken uit een klein beekje, dat tusschen de boomen stroomde, bespraken zij ernstig wat thans te doen. "Khamis", zei John Cort tot den voorlooper, "tot dusver was Urdax onze aanvoerder, dien wij altijd gewillig volgden, omdat wij vertrouwen in hem stelden.
Men moest dus wel aannemen, dat de ongelukkige dokter weggevoerd was... En door wie anders dan door inboorlingen, dezelfde die Johausen voor apen aanzag en die onder elkaar praatten? "Er blijkt in elk geval uit", merkte John Cort op, "dat het woud door inboorlingen bezocht wordt en dus moeten wij op onze hoede zijn." "Juist", antwoordde de voorlooper. "En thans naar het vlot!"
"Wees zuinig op uw patronen!" riep de voorlooper Max Huber nog na. Daarop begon Khamis met John Cort allereerst naar geschikt hout te zoeken om een vlot van te maken, want hoe eenvoudig dit ook zou worden samengesteld, hout was er in elk geval voor noodig. Maar zij hadden geen andere werktuigen dan een bijl en een paar zakmessen en daarmede konden zij bezwaarlijk de woudreuzen vellen.
Woord Van De Dag