Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 mei 2025
Het paard hinnikte luide de manenacht in, als begreep het van geschied onheil, en Gawein sidderde heel koud van groote droefheid en van berouw, eindeloos, als schenen om hem heen nacht, woud, water weemoed-stilte en verzwegene smarten.
Er zijn gezegende zielen op de wereld, wier smarten allen in vreugde voor anderen overgaan; wier aardsche hoop, met vele tranen in het graf gelegd, het zaad is waaruit genezende bloemen en balsem groeien voor bedroefden en noodlijdenden.
Kind, dat ik liefheb, leun óp Mij, leun sterk! Laat meer het wicht der zorgen, die u kwellen, Mij voelen; 'k weet uw last, want kind Mijn werk, Mijn maaksel zijn de smarten, die u kwellen; Ik telde ze af, en heb met eigen hand, Die naar ùw kracht en naar Mijn macht gewogen.
Hierin en hierin alleen moet de onvergelijkbre diepte van het lijden des Heeren gezocht worden. Alle andere vergelijking voert niet tot het doel. Alleen zóo staat zijn lijden eenig onder alle lijden in al de lijdenshistoriën der menschheid. Zoo alleen is Hij de Man van smarten. Man van smarten, omdat Hij en Hij alleen waarlijk de Knecht Gods was.
Het leven had haar weinig groote smarten aangebracht en zij was er, in de kleine poëzie van haar eenvoudig geloof, God dankbaar voor; maar toch, nu was ze moê, zeer moê, onherstelbaar getroffen door den dood van dien man, welken zij tot het laatst had aangehangen met een genegenheid, kalm als een rimpelloos meer, waartoe het bruisen harer jeugdige liefde vervloeid was.
Maar Leocadia behoort niet meer tot deze wereld van smarten; zij zal zich niet door een aardsch wezen laten aanraken. Zij wordt minder duidelijk zichtbaar en verdwijnt als een vluchtige schaduw onder den steen, die zich weer sluit. Maar de verdwijning heeft niet snel genoeg plaats gehad. Een slip van haar lichten sluier is tusschen den steen en den vloer blijven zitten.
Wanneer het stralend licht zijn glans komt spreiden Zendt het zijn klaarheid tot in versten nacht; De bleeke sterren dooven en verscheiden Voor zijner schichten ùitblinkende kracht. Zoo schenkt mijn Vrouwe met haar blik verblijden Aan ieder die in donkre smarten smacht En doet in vreugd verkeeren al hun lijden: Zoo overgroot is harer deugden macht.
Toen de priester kwam om hem te doopen en Rohand den jonggeborene een naam moest geven, zag hij langen tijd zwijgend op hem neer en sprak toen ernstig: "Voor allen rouw en droefheid, waaronder hij geboren is, voor de smarten en beproevingen, die zijne komst op deze wereld voorafgingen, geef ik hem den naam van Tristan: dat is een mensch, die in droefheid leeft."
En als er een verschoot, nam hy dit aan als een groet by zyn wederkomst te Badoer. En hy dacht er aan, of Adinda nu slapen zou? En of ze wel goed de manen had ingesneden in haar rystblok? Het zou hem zoo smarten wanneer zy een maan had overgeslagen, alsof 't niet genoeg ware ... zes-en-dertig! En of ze schoone sarongs en slendangs zou gebatikt hebben?
Schoonheid van wellust maakt verliefden blij, Starende naar elkaar, zoo zijn ook wij. Als van de roos, die knielend plukken wil Voor feestelijken bloemkroon de priestres, De bleeke, een roode schijn valt op haar wang Waardoor zij bloost, zoo kleedt ons onze vorm: De schaûw van smarten die ons offer wachten, Anders zijn vormloos we als ons' Moeder Nacht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek