Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 mei 2025
Graaf Johan Maurits van Nassau, hiervoren gemeld, uit 's Gravenhage eene Missive aan den Rector en Senaat van de Akademie te Franeker, op den 3 September 1670, en het antwoord op dezelve, drie dagen na dien datum afgezonden, droeg de dagteekening van den 27 Augustus.
Abraham sprong op; hij had zelfs niet durven denken No. 2 te worden, ofschoon zijn examen goed geweest was. 't Duurde een poosje voor hij uit de bank komen kon. De professor volgde hem met de oogen om hem toe te knikken, maar Abraham keek niet op. De rector gaf hem het rapport met de woorden: "Je bent vlijtig geweest, Abraham! en daarom is ook je examen zoo goed gegaan.
Daarenboven wilde het ongeluk, dat de rector binnenkwam onder de Latijnsche les van Aalbom, om te luisteren, zooals hij nu en dan deed, als hij tijd had. Nu kwam het er voor Aalbom op aan tegen 't eind van 't jaar den rector te toonen hoever zijn lieve leerlingen onder zijn leiding gekomen waren, en daarom nam hij eerst No. 1 van de klasse en toen Marius.
"Neen maar... maar lieve, beste Mevrouw Wenche!" riep de rector en stak smeekend de handen naar haar uit. "U kunt toch niet bedoelen, dat vaders en moeders iederen keer bij troepen moesten komen aanzetten als..."
Abraham Lövdahl, ben je stapelgek geworden, jongen," riep de rector. Nooit in heel zijn pedagogische werkzaamheid was hij zóó verschrikt geworden. Zelfs Aalbom stond als versteend en vergat bijna kleine Marius, die daar op den grond lag zonder zich te bewegen. Maar Morten de achterblijver trok met tegenwoordigheid van geest de bank van de tafel weg en lichtte Marius op.
Ik weet nog dat Moesin Poeschkin, de toenmalige rector der universiteit, ons op een dansavondje verzocht en Dmitri, die bedankt had, lachend toevoegde dat David wel gedanst had voor de arke des verbonds.
Als een bewijs, dat men den grooten geleerde nog steeds eert, kan het bericht in Engelsche bladen dienen, dat de toren van de Anglikaansche Kerk te Aldington voltooid is en daarmede een werk, dat ondernomen werd ter eere van Erasmus, die korten tijd rector van die gemeente is geweest.
En als de uilen, die ook trouw waren meêgegaan, in de groote beukenboomen voor de studeerkamer van den rector zaten, kromp hij ook ineen bij hun woeste kreten en hief zijn oogen op van Tacitus, 't was dezelfde interessante, maar duistere plaats.
Hij werd bang om den naam van zijn moeder te noemen en dat werkte storend op zijn verdriet, vooral in dezen tijd, nu hij voor zijn aanneming werd voorbereid en twee keer in de week, behalve des Zondags, godsdienstonderwijs ontving. Hij was nu volkomen veranderd. En zelfs de rector moest toegeven, dat Abraham Lövdahl een leerling was, waar de school op alle manieren trotsch op wezen kon.
En zij lachte meê, ofschoon het voor haar hooge ernst was. "U is hm... U is een heele strenge dame," zei de rector glimlachend, terwijl hij zijn grooten neus met snuif vulde. "Hier zijn juist verscheiden mannen van 't onderwijs. Wij moeten ons wel heel schuldig gevoelen." "O neemt me niet kwalijk, heeren! daar dacht ik niet aan. Dat weet u toch allemaal wel, niet waar?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek