United States or Slovenia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Mevrouw Van Raat niet.... de Verstraetens niet.... o God, waarheen, waarheen? En eensklaps, als een bliksemstraal door dien nacht van somberheid en rouw, flitste eene gedachte in haar op, eene gedachte aan een klein bovenhuis, eene gedachte aan Jeanne, haar oude vriendin. Het moest zoo: zij wist niemand anders en zij kon niet eeuwig blijven doordwalen in dien stortvloed, in den wind.
Hoe hield zij niet van haar man en hare kinderen! Nu was ze dood.... wat had ze aan haar leven gehad? Niets, o niets! En mevrouw Van Raat had verdriet, Paul had verdriet. Lili zou ook verdriet en teleurstellingen van haar kind hebben.... Wat was het leven anders dan éen groot verdriet.... Zij snikte hevig over den brief, vol van de gedachte, dat Jeanne dood was.
Mevrouw Van Erlevoort verhaalde aan mevrouw Van Raat, dat haar schoonzoon Howard hun ieder jaar op St. Nicolaas eene groote kist stuurde, die steeds voor ieder iets bevatte. Willem maakte met een beitel en nijptang de schroeven en nagels los, geholpen door Etienne. Een ieder zag vol verwachting toe. En de stortvloed van geschenken en surprises begon.
Mevrouw Van Raat haalde haar bril en haar haakwerk te voorschijn, terwijl Betsy zich voor het theeblad, schitterend van zilver en Japansch porselein, neêrzette. Zij sprak over het een en ander, nieuwtjes van den dag, ook over het bal van eergisteren, bij de Eekhofs, zij had zich goed geamuzeerd... En jij ook, Elly? vroeg mevrouw.
Zij verloor zelfs hare innemendheid, zij wekte zelfs bij hare kennissen geen medelijden meer op, zij werd stug en afstuitend. Bijna den geheelen morgen placht zij te bed te blijven, en hoewel mevrouw Van Raat dit afkeurde, liet zij Eline desniettemin haar ontbijt op heure kamer brengen, omdat Eline anders niet zou ontbijten. Dikwijls liet Eline het echter onaangeroerd staan.
Maar toch schreef Lili me, dat ze beiden al hun volharding moesten verzamelen om het twee weken in Parijs uit te houden. Ze verlangen zoo in hun huisje te zijn. Paul haalde, met een spottenden trek om zijn knevel, onmerkbaar de schouders op. Die goede kinderen! lachte mevrouw Van Raat. En is het haast klaar, het huisje? Bijna, tante, sprak Marie.
Zij weifelde een oogenblik, of zij hem Paul of meneer Van Raat zou noemen, maar ook slechts een oogenblik, want zij begreep dadelijk, dat de laatste naam een ieder zou verwonderen. En hij antwoordde, zeer eenvoudig: Dag Freddy. Lili klaagde aan mevrouw Verstraeten over haar vleeschhouwer en haar boterboer en Marie riep uit, dat ze wanhopig vervelend werd met dat getob over haar huishouden.
De heer en mevrouw Verstraeten zagen in, dat die toestand niet langer houdbaar zou zijn. Want Lili zeurde nu eens en boudeerde eens, en Emilie, waarachtig! begon meê te zeuren. Mevrouw kwam dan wel eens klagen bij hare zuster Dora, de oude mevrouw Van Raat, maar de moede, grijze vrouw, die zich steeds in het verleden geluk verdiepte, gaf haar niet gelijk.
Zoo zijn alle partijen dus tevreden! riep Paul in zijn handen wrijvend. Dat vind ik altijd maar gelukkig in de wereld. Mevrouw Van Raat zag een weinig strak voor zich. Pauls luchtige woorden vielen wat buiten den toon. Er werd geklopt, de oude meid kwam binnen. Meneer, het rijtuig staat voor! sprak Leentje. Paul stond op. Dank je, schoone Helena! Tante, wil u met me gaan toeren?
Het was natuurlijk onmogelijk de afmetingen van die hoeken met absoluut mikroskopische juistheid te bepalen; maar de naturalist kon toch met behulp van de best afgewerkte raat vaststellen, dat de twee grootste hoeken in een ruitje ongeveer 110° en de kleinste 70° bedroegen.
Woord Van De Dag