Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juli 2025
Zij reden langzaam naar de kust, En toen men kon zien hun heir, Scheen elk op een machtig ros in rust En te dragen een groote veêr, En te wenken met zachte hand Van het donker, rotsig strand En te drillen een blinkende speer. Toen kwam er vrede in zijnen geest, Wetend wat dit beduidt, Want hij kende den stoet der Nornen die leest De gevallen krijgers uit. Hun getal en hun werk.
Hij wist zijne schouders eendlijk en zijnen rechten rug sterker dan den sterkste van 't dorp. André daarnevens wat rilder, hooger opgeschoten op zijne stevige leden die plooiden genadig in het wiegen van zijn ros. Dat zijn een prachtig koppel ruiters, zegden de kennissen, jong zijn ze en niets en kan hen deren, ze hebben 't geluk in pachte!
Noch geluid, noch licht, noch warmte zouden daar kunnen binnendringen, zelfs al zouden er honderd menschen zich op de patio bevinden, en al zond de zon van het zenith haar stralen naar omlaag. En hier besteeg weldra mijn geest zijn geliefd ros, dat mij dezen keer snel wegvoerde naar Sjiras en Zasjan.
Langzaam trokken de legermassa's langs den stroom voort; met een zekere beklemdheid spraken de soldaten over het zonderlinge feit, dat hun die voortgang in 't minst niet door den vijand betwist werd. »Daar hoor ik in de verte toch kanonschoten," zei Jakob tegen Ros, die naast hem reed. De oude krijgsman luisterde... Opnieuw klonk een dof gedreun...
Reeds vroeg in den morgen van den vastgestelden dag had zich eene groote menigte aan het strand verzameld, die getuige wilde zijn van dezen spannenden strijd, welke over het wel en wee van het vaderland zou beslissen. Tegen den middag kwam Morholt, op een zwart ros gezeten, uit de richting der stad aanrijden.
"Ik vrees dat die moerasbewoners even onhandelbaar zullen zijn als mijn paard," zeide Richardot, wiens ros telkens de voorpooten in de lucht wierp, en slechts zeer moeielijk door teugel en spoor in bedwang was te houden: "Zij zullen op de achterpooten gaan staan, en ons wellicht uit den zadel werpen."
De ridder droeg geene wapenrusting en speer noch schild, maar in de eene hand hield hij een hulsttak, terwijl de andere eene zware strijdbijl torste, waarvan de snede vlijmscherp geslepen was. Zonder een woord te spreken stuurde hij zijn ros in de richting der eeretafel en vroeg toen met luider stemme, wie de heer en meester van het gezelschap was.
En Merlijn vertelde van den dood van Gringolette, het goede ros, en hoe Morgueine hem eindelijk door een sprakebloeme had gemeld, dat Gawein haar honderd-vijftigste Ontrouwe was. Als de Koning d
Liever dan u de aanleiding tot de eindelooze oorlogen mede te deelen, willen wij liever wijzen op enkele der vele heldenfiguren, waaraan dit tijdperk zoo overrijk is. Daar zien wij hoog ten ros en in schitterende wapenrusting #Marcus Curtius# zich in den afgrond werpen, om zoo den toorn der goden te stillen.
Toen sloeg Gawein zijne oogen naar den verderen oever, dien wees de herder en voelde hij, dat aan Gringolette, snuivende, hijgende, hare laatste krachten begaven.... Gawein dwong het ros naar den oever. Het gehoorzaamde, uitgeput, sloeg met de voorhoeven in de grazige helling, die daar afglooide naar het water, gleed uit, maar slaagde eindelijk en klom met den ridder op.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek