United States or Kenya ? Vote for the TOP Country of the Week !
Dat was het toppunt van geluk, eerst Pong-Kiong gevonden en daarna het valies! En dan zijn er nog menschen, die in de woestijn verloren gaan! "Hebt U het lang geleden gevonden?" vroeg ik. "O ja, vele uren geleden. We waren nog in de grasvlakten." "Was het op straat blijven liggen?" "Wel neen! Eenige Mongolen gaven ons seinen, toen we voorbij reden. Wij bleven stilstaan.
Een karavaan van 14 muilezels was met die lading uit Peking vertrokken, en den 4den Juni seinde de Russisch-chineesche Bank, dat 19 kameelen al onderweg waren naar Mongolië, onder geleide van een Lama, om de benzine en olie bij de putten van Pong-Kiong en Udde te deponeeren. Een eerste depot wachtte ons te Kalgan.
"Ik zeg, dat uw telegram het eerste is, dat uit het kantoor van Pong-Kiong wordt verzonden." "Dit jaar?" "Neen mijnheer, zoo lang het kantoor bestaat. Zes jaar." "In den tijd van zes jaar niet één telegram?" vroeg ik verwonderd na een oogenblik zwijgens. "Geen een." "Maar waarom is er dan een telegraafkantoor?" "Omdat de afstanden te groot zijn, zoodat er tusschenstations moeten zijn."
"Wij werden tusschen Kalgan en Oerga bij den put van Pong-Kiong verwacht. De kleine telegrafist, aan wien dat telegraafstation is toevertrouwd, kwam ons met groot vreugdebetoon tegemoet. Het spijt me dat ik mij den naam niet meer kan herinneren van dien held, die in de woestijn leeft om een telegraphische verbinding van het westen met het oosten mogelijk te maken.
Wij merkten, dat de kameel was beladen met twee kannen benzine, en we begrepen hoe de zaak in elkaar zat; de Spijker kwam denkelijk benzine te kort en had getelegrafeerd van Pong-Kiong naar Udde, om twee kannen van het depôt over te zenden, en dat waren dan zeker die kannen. Te Pong-Kiong hadden wij eenige liters van onze benzine gegeven, en zoo hadden ook de Dion-Bouton's gedaan.
Het telegraafstation van Pong-Kiong lijkt op een chineesche boerenwoning; drie kleine lage gebouwen van vastgestampte leem, van binnen door breede, met papier overtrokken getraliede vensters verlicht, die den geheelen wand beslaan.
Toch zijn er nog twee oorzaken tot vreugde voor den kleinen Chinees van Pong-Kiong en tot troost in zijn eenzaamheid, n.l. een klein meisje en het telegraaf-toestel. Dat zijn de twee genegenheden die zijn leven vervullen. Het kleine meisje is zijn dochter, en het telegraaf-toestel is zijn vriend.
Onze huid gloeide als van de koorts, en we konden zelfs niet transpireeren, wat ons zeer zou hebben verlicht. Het branden van de zon op ons gezicht en onze handen was zoo geweldig, dat het scheen of we onder een kolossaal brandglas zaten. Den vorigen dag hadden wij hetzelfde opgemerkt op weg naar Pong-Kiong, maar toen dachten we niet, dat de hitte zoozeer zou toenemen.
Om vier uur bevonden wij ons in een vlakte, waarin zich hier en daar lage rotsen verhieven als klippen in de zee. Den vorigen dag hadden wij als wanhopigen gezocht naar Pong-Kiong, en nu zagen wij in elke rots een Udde. We werden natuurlijk teleurgesteld. Om de telegraafdraden niet uit het oog te verliezen trachten wij ze overal te volgen, over heuveltoppen, tusschen steenen en rotsen.
De automobiel wierp een lange, zonderlinge schaduw op den weg en slingerde heen en weer, alsof het de schaduw was van een grooten vogel die voorbijvloog. De weg was goed, en de motor liet nu en dan, tot de grootste snelheid opgevoerd, in de kalmte rondom haar hijgend gebrom hooren. Eenige kilometers van Pong-Kiong vonden wij de groene, zacht hellende weide terug.
Woord Van De Dag