United States or New Caledonia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Op de bank van de donkere gondel, zit wit en verontrustend-geheimzinnig Pierrot, een aanklacht tegen zooveel vergane schoonheid en droom; in den arm de guitaar, het bloementuiltje in de moede hand. O, als hij eens levend werd en in de snaren greep en begon te zingen!.... Welk lied zou het zijn? Pergholese's "Tre giorni son che Nina"? of Tosti's "Ride Bajazzo?"
Zooals Bonaparte ook eens een kanten écharpe nam van het corsage eener prinses van geboorte, om met eigen handen de kanten doek om de schouders te werpen van Mad^m Sagui, bezweet van vermoeienis en inspanning na een harer gevaarlijkste toeren. Zoo had Pierrot overal de harten gegrepen. Ook door de kunst van zijn zwijgen.
Veel vond ze ook over het algemeen type, in dit boek dat een verzameling was van fragmenten, losse, onuitgegeven bladzijden en persoonlijke herinneringen en indrukken van.... "des délicats enfiévrés de rêve" en dus door Pierrot bekoord. Maar het geheim van de Venetiaansche pop werd hierdoor niet geopenbaard.
En even later, aldoor turend naar de pop: "il poveretto!" Elizabeth, die vergeefs naar woorden zoekt, wijst om zich heen en dan naar Pierrot met zijn speeltuig. De roeier knikt, glimlacht en begrijpt. Als ze hem dan het guitaartje toont en hij daarop het met spits dolkje doorstoken hart ziet, zegt hij: "Dolore d'Amore, ohé Pietro?"
"Ach" zei ze in fluistering: "ik weet het ook; alle begin is feestelijk en het eind van alles is verdriet. Het leven is soms een hartelooze vertooning...., een lugubere grap,.... Pierrot!" In dien nacht verliet Elizabeth Venetië en deze laatste gondelvaart door de oude, slapende stad, bleef een der diepste indrukken van de Italiaansche weken.
Zij zelf had lang betreurd geen kind van Heinz te bezitten. Maar dit was haar bespaard: het ongeluk van zijn kind aan te zien.... Toen dacht zij aan de moeder van Beppo en keek naar Pierrot.
"Je moest een Franschman zijn om 't zóó te kunnen zeggen!" dacht Liesbeth bekoord en het boek doorbladerend, liet ze de vele Pierrots waarvan het verhaalde, aan haar verbeelding voorbijgaan: Pierrot blanc in wien zij zag een tot wezen geworden manestraal.
"Pierrot!" denkt ze opeens en kan de verleiding niet weerstaan hem hier te zien in de omlijsting van deze omgeving. Uit zijn windselen wikkelt ze hem los en zet hem neer op de bank. Zoodra de gondelier de pop bemerkt, ontstelt hij zichtbaar, staakt met een schok het roeien en staart naar het macaber-bleek fantoom dat schijnt opgerezen uit den nacht.... Dan, met diepen zucht: "È bellissimo!"
De roeier vertraagt zijn vaart en eer de volgende gondels, die hen nu langzamerhand inhalen, aan hen voorbijvaren, verbergt Elizabeth den Pierrot weer in den zijden doek. Addio Piero! A revederci guitigt de gondelier, met een glimlach naar de vrouw die hij voor de laatste maal roeit.
Onder 't kille licht van een lantaarn zijn "cierge d'agonie" ligt hij te zieltogen, terwijl door de straten de processie voorbijgaat van het gouden kalf, eenige godheid van dezen tijd, rondgedragen op het satijn van courtisanen-schouders. Maar Pierrot sterft als alles waarin hij heeft geloofd, als alles wat hij heeft lief gehad." "Was dit soms de geschiedenis van háár pathetische pop?
Woord Van De Dag