Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
Het zou bij een anderen blanke zeker niet zijn gebeurd, want de inboorlingen weten precies, wien ze voor hebben. Gelukkig had ik de volgende dagen ruim gelegenheid, mijn metingen en het photografeeren in te halen. Ik was al ongeveer drie weken in Port Olry en keek iederen dag met zielsverlangen uit naar de "Mary-Henry", die mijn bagage zou brengen.
Zooals afgesproken was, verwachtten mij mijn boys met de kleine roeiboot van den pater in Hog Harbour. Wij voeren langs de kust naar Port Olry, waar na een paar dagen een van de broeders Th. weer verscheen. Hij deed een toer om Santo en bood mij aan, mij naar Talamacco mee te nemen.
Mijn bagage moest ik dan voor een groot deel achterlaten, maar ik kon de gelegenheid niet voorbij laten gaan, om uit het verloren uithoekje van het Canal du Segond weg te komen, en de kapitein van de "Marie Henri", het zeilschip van de opmetingsexpeditie, dat dikwijls naar het noorden voer, beloofde mij, mijn hebben en houden dan naar Port Olry mee te nemen.
Daar was, in het noordoosten van het groote eiland, een zendingsstation, waar de honden, de katten en de bewaker ons kwamen begroeten, en waar ik weer gast was in het huis van den pater en er een interessanten tijd doorbracht. De bevolking van Port Olry, zooals de kleine haven aan den mond van een riviertje heet, verschilt nog al van die der andere eilanden.
Na den terugkeer van die reis deed zich het vraagstuk, om van het Canal du Segond in een beter werkgebied te komen, nog dringender voor. De eenige hoop was nu de eventueele aankomst van den pater van Port Olry in het noorden van Santo met zijn kotter, waarmee hij nu en dan tochten naar zijn collega's ondernam.
Voor mij was die gebeurtenis het bewijs, dat ik geen bedienden op Vao zou kunnen krijgen; de jonge lieden, die erover hadden gedacht, mij te vergezellen, hadden moeten helpen, om het aantal opgeëischten vol te maken, zoodat ik teleurgesteld vertrok, toen de kotter van den pater hersteld was en wij, afscheid van het gastvrije Vao nemend, naar het Canal du Segond voeren, om van daar langs de oostkust van Espiritu Santo naar Port Olry te gaan.
Ik keerde naar Port Olry terug, waar ik den pater niet meer aantrof. Hij was op een voorbij varend schip weer naar een anderen collega gereisd, daar zijn beroepsplichten hem veel vrijen tijd lieten. Hij bezette namelijk in Port Olry op Espiritu Santo een verloren post, daar de inboorlingen van de zending niets wilden weten, al stonden ze er niet bepaald vijandig tegenover.
Ik nam van mijn gastheer, pater B., weemoedig afscheid, want wij waren in de bijna twee maanden, die ik in zijn huis had mogen doorbrengen, vrienden geworden, en ik geloof, dat hij zijn hernieuwde eenzaamheid niet juist met genoegen tegemoet zag. Ik heb hem, helaas, niet meer gezien. In Port Olry en Hog Harbour is het later zeer woelig geweest; maar de pater is er niet het offer van geworden.
Mijn meten was leelijk in de war geraakt, wat de schuld was van den heer Fusil, maar die zal wel niet gauw weer zwijnen koopen in Port Olry. Hoe nietig deze quaestie ook was, ze is een voorbeeld van de manier, waarop conflicten ontstaan. Zakelijk en kalm had de twist kunnen worden beslist, als de heer Fusil niet zoo tactloos was opgetreden.
Hij deed dat alle paar maanden, en het was mijn geluk, dat hij toevallig na ongeveer veertien dagen door het kanaal voer en bij den zendeling het anker liet vallen. Ik bracht hem een bezoek en besprak mijn toestand met hem. Hij ried mij, met hem naar Vao te varen, waar hij zijn kotter moest laten repareeren, wat wel een paar weken zou duren, en dan later met hem naar Port Olry terug te varen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek