Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juni 2025
Hij had in zijn meester hetzelfde vertrouwen als Pencroff, maar liet dit minder luidruchtig bemerken. Wanneer de matroos zijn opgewondenheid lucht gaf, scheen het, of Nab hem antwoordde: "Maar niets is natuurlijker." Toch mochten Pencroff en Nab elkander gaarne lijden.
Nasporingen ten Noorden. Het eilandje. Een nacht vol angst. De morgennevel. Nab zwemt. Land in zicht. Het doorwaden van het kanaal. De mazen van het net waartusschen de ingenieur zich geslingerd had, waren onder den last bezweken, en hij was door een golf meegesleept. Ook zijn hond was verdwenen. Het trouwe dier had zich vrijwillig in den afgrond gestort, om zijn meester te redden.
Top blafte nog steeds en door zijn heen en weer loopen scheen hij zijn meester te vragen om hem te volgen. "Er moet daar iets wezen, dat misschien wel een verklaring aan mijn hagel kan geven!" riep Pencroff uit. "Een schipbreukeling!" antwoordde Harbert. "Misschien gewond!" zeide Nab. "Of dood!" luidde des reporters vermoeden.
Nab snelde er op los en zag Top bezig een viervoetig dier te verscheuren, dat tien minuten later geheel in zijn maag zou verdwenen zijn. Maar gelukkig had de hond een nest vol aangevallen; hij had een driedubbele vangst gehad en twee andere knaagdieren de prooi van Top behoorde tot die soort lagen doodgebeten op den grond.
Een oogenblik later bevonden de kolonisten zich in het vaartuig. Nab en Ayrton hadden de riemen gegrepen. Pencroff vatte het roer. Cyrus Smith stond vooraan en verlichtte den weg door de lantaarn boven den voorsteven te houden.
Het zou hem inderdaad leed gedaan hebben twee of drie van zijn metgezellen zich op dat vaartuig te zien wagen, dat toch maar zwak was en slechts vijftien ton meette. Tegen half elf waren allen aan boord, zelfs Jup en Top. Nab en Harbert lichtten het anker, dat bij den mond van de Mercy in het zand lag; de zeilen werden geheschen, en de Lincolnsche vlag wapperde van den mast!
"O," antwoordde Pencroff, "dat ligt goed in de Ballonhaven bezorgd, en ik twijfel er aan of de roovers het ooit kunnen vinden." De bevelen van den ingenieur werden onmiddellijk ten uitvoer gebracht. Nab en Ayrton begaven zich naar de vlakte en namen daar de noodige maatregelen, opdat hun verblijf niet zou ontdekt kunnen worden.
"Mijn naam!" riep Nab uit, terwijl hij zijn schitterende witte tanden liet zien. "Waarom niet," antwoordde Pencroff. "Nab's haven, dat klinkt zeer goed! En dan kaap Gideon...." "Ik zou de voorkeur geven aan namen, aan ons land ontleend," antwoordde de correspondent; "zij zouden ons aan Amerika herinneren." Cyrus Smith was het volkomen met hem eens.
Zij hadden dus nog eenige kans hem te redden. "Laten wij hem zoeken! laten wij hem zoeken!" riep Nab uit. "Ja, Nab," zeide Gideon Spilett, "en wij zullen hem terugvinden." "Levend?" "Levend!" "Kan hij zwemmen?" vroeg Pencroff. "Ja," antwoordde Nab. "En bovendien is Top er bij!" De matroos hoorde het klotsen der golven en schudde het hoofd!
Harbert en Nab brachten toen hun stokken onder het lichaam van het dier en met vereende krachten gelukte het hun, niet zonder moeite, het op den rug te leggen. Deze schildpad, welke drie voet lang was, moest minstens vier honderd pond wegen. "Heerlijk," riep Nab uit, "dat zal onzen vriend Pencroff verheugen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek