Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 mei 2025
Michaïlof wist noch zijn naam, noch de plaats, waar hij hem ontmoet had; maar hij herinnerde zich zijn gelaat, evenals allen, die hij zag en wist nu, dat hij het reeds geplaatst had onder de talrijke catagorie van physionomieën, die arm zijn aan uitdrukking ondanks hun valsch air van oorspronkelijkheid.
Michaïlof scheen buiten zijn atelier een ander mensch; in het paleis vooral betoonde hij zich gemaakt eerbiedig, terwijl hij zorg droeg elke intimiteit te vermijden met lieden, die hij in den grond niet achtte.
"Talent," zeiden zij, "zeker, dat heeft hij, maar dit talent is door te weinig geestelijke vorming niet genoeg ontwikkeld, een gebrek, dat aan alle Russische kunstenaars eigen is." Wronsky kocht de kleine schilderij en haalde zelfs Michaïlof over het portret van Anna te maken.
Daar behoort een bekwame hand toe!" voegde hij er naar Golinitschef gewend bij, terwijl hij zinspeelde op een discussie, waarin hij erkend had, dat hij ontmoedigd was door de practische moeilijkheden in de kunst. "Het geheel is merkwaardig!" zeiden Golinitschef en Anna. Maar de laatste opmerking van Wronsky kwetste Michaïlof, hij fronste het voorhoofd en zag Wronsky met een ontevreden blik aan.
"Waarom denk je dan niet eindelijk eens aan onze schulden? Het is toch mijn schuld niet; als ik geld had..." "Laat mij in 's hemelsnaam toch met rust!" riep Michaïlof uit met bijna weenende stem, en hij trok zich terug in zijn werkkamer, die door een beschot van de woonkamer gescheiden was, deed de deur op slot en stopte zich de ooren toe.
"Ken je de schilderij van Michaïlof?" zeide Wronsky op zekeren morgen tot Golinitschef, die bij hem binnentrad, en hij reikte hem een Russisch dagblad toe, dat een artikel bevatte over dezen kunstenaar, die juist een doek voltooid had, dat reeds vóór dien tijd beroemd en verkocht was. Hij woonde in deze zelfde stad, van allen steun en aanmoediging ontbloot.
Toen de bezoekers vertrokken waren, ging Michaïlof voor zijn schilderij van Christus en Pilatus zitten, en ging in zijn geest alles na, wat door hen gezegd en te kennen gegeven was. Het was vreemd! de opmerkingen, die zoo gewichtig schenen in hun tegenwoordigheid en wanneer hij zich zelf op hun standpunt plaatste, verloren nu alle beteekenis.
"Wat hem boos maakt is, dat hij in u een rijk en hooggeplaatst man ziet, die wat hem vooral nijdig maakt graaf is op den koop toe, die er toe gekomen is, zonder zich veel moeite te geven, even goed, misschien beter te werken dan hij; hij heeft zijn leven aan de schilderkunst gewijd, maar gij bezit een geestbeschaving, waartoe de menschen als Michaïlof nooit zullen komen."
Middelmatig en gedrongen van gestalte, bracht Michaïlof met zijn gejaagden gang, zijn kastanjebruinen hoed, zijn olijfkleurige paletot en zijn nauwe, ouderwetsche pantalon een indruk te weeg, die door de alledaagschheid van zijn lang gezicht en de mengeling van verlegenheid en gemaakte waardigheid niet gunstiger werd.
Een uur later hielden Anna, Golinitschef en Wronsky in een kales voor een nieuw maar leelijk huis stil. De bezoekers lieten hun kaartjes aan Michailof geven met het verzoek te worden toegelaten om zijn schilderij te zien. Michailof was zoo als altijd aan het werk, toen men hem de kaartjes overhandigde van Wronsky en Golinitschef.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek