Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 mei 2025
Links van den grooten tempel ziet men een zwart marmeren plaat, waarin met gouden letters een opschrift is aangebracht ter herdenking van het gevecht, dat hier geleverd is tegen de troepen van den Mahdi, nadat deze pas de woestijn waren doorgetrokken.
Wilt u? vroeg zij zacht. Frank had op de lippen te zeggen, dat hij haar naam zelfs zoû willen snijden, al ware die ook nog zoo lang, maar hij zweeg: het had als eene banaliteit geklonken, te midden van die treurende natuur. En hij korf zijne letters in die deur, die was als een vreemdelingenboek.
Mooi zoo! riep de dominus, dadelijk getroffen. En zij lazen allen, Martialis, dominus, knapen het groote perkament van den titulus, de didascalia, het programma: Acta Ludis Megalensibus. Vindt je die roode en zwarte letters mooi, dominus? vroeg de boekhandelaar, te gelijk uitgever en vrijgelatene, éen der cliënten van Plinius.
In het midden rondom het kadavertje was het vlak wit, zoor van droge kalk; tot een bergje lag het uitgestort op een journaal, achteruitgeschoven tot onder den greep der hand. Doodzwart brokkelde uit den kartelenden papierrand de kapitale letters: "le Réveil du Maroc."
"Ja, mevrouw, een herinnering, of liever een zonderlinge overeenkomst van gebeurtenissen." "Welke?" "Deze twee letters zouden wel eens een zin kunnen hebben en onze aandacht moeten vestigen op het lot van een stoutmoedig reiziger...." "Wat wilt u daarmede zeggen?" vroeg Mevr. Weldon. "Dit, Mevrouw.
Ik zat mij de nagels stomp te bijten van ergernis, dat ik niet zoo lang had kunnen studeeren om dr. of mr. voor mijn naam te zetten, twee letters bij wier gemis alles wat voor anderen open staat, door eene onverzettelijke barrière is afgesloten voor mij!
Zie eens hier, achter in een van zijn themaboeken heeft hij met groote letters geschreven: 'A. L. is de grootste held van de school. Dat ben jij dat is U......" Mevrouw Gottwald werd verlegen; ze wist bijna niet, of ze "jij" kon blijven zeggen tegen Abraham; hij was zoo stijf, zoo groote mensch-achtig.
Vader kon met een pennemes mooie letters in hout snijden en voor mijn zusters en mij had hij op onze spaarpotten de eerste letters van onzen voornaam gesneden. Goede raad was duur; wat zou ik doen? Eindelijk besloot ik den winkel in te gaan en zulk een spaarpot te koopen. Zonder te vragen: "Hoeveel kost die spaarpot?" zei ik: "Och, geef mij dien spaarpot eens!"
»Geen verbeelding,« hernam het meisje met heesche stem. »Ik kan er een eed op doen, dat ik »doodkist« in groote zwarte letters geschreven zag op elke bladzijde van het boek ja.... en vanavond droegen ze een doodkist vlak langs me heen.« »Daar is niets ongewoons in,« zei de oude heer. »Ik ben er zoo dikwijls een voorbijgegaan.«
En intusschen rolde de wereld steeds voort, en zij werden ouder en ouder, en die kinderen waren ook ouder geworden; en die jongelingen hadden hunne belofte vergeten of gehouden, maar waren nu zelf vergeten. Altijd geslachten, die voorbijgingen om plaats te maken voor de nieuwe, zooals de dorre gele bladeren voor de groene. En hoeveel namen en letters staan er in gesneden! zei Bella.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek