Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 mei 2025
Lé-ou boog zich op nieuw voor het standbeeld van de godin Koanine, verliet den tempel en nam weder plaats in den draagstoel, om huiswaarts te keeren. Maar toen zij de groote avenue zou ingaan, moesten de dragers zich onmiddellijk ter zijde begeven. Soldaten dreven de bevolking ruw uiteen. De winkels werden gesloten. De dwarsstraten werden onder de hoede der tipaos met blauwe kleeden afgesloten.
»Nog geen brief, Nan?" »Wel neen, mevrouw, nog niet!" 't Was een schoone vrouw, die jonge Lé-ou, zelfs voor oogen die aan Europeesche schoonheden gewoon zijn.
Maar op datzelfde oogenblik schetterden de trompetten met verdubbeld geweld en eene vreemde ontroering maakte zich van iedereen meester. »Wat is er toch?" vroeg Kin-Fo. De trekken van Lé-ou namen eene zonderlinge uitdrukking aan, terwijl een vreemd voorgevoel haar hevige hartkloppingen veroorzaakte. Daar bereikte de oploop onze vrienden.
»Wat valt de tijd mij van daag lang, moedertje!" Dit zeide de bekoorlijke Lé-ou dien dag reeds voor den tienden keer in het boudoir van hare in de avenue Cha-Coua te Peking gelegen woning. Het »moedertje" dat haar antwoordde en waaraan zij dien naam gaf overeenkomstig het Chineesche gebruik waar het dienstboden van zekeren leeftijd geldt, was de knorrige en onaangename juffrouw Nan.
Ongetwijfeld zou hij prachtiger geweest zijn als het eene begrafenis had gegolden, maar ook nu verdiende hij dat de voorbijgangers stilhielden om hem eenige oogenblikken na te staren. Vriendinnen en kennissen van Lé-ou volgden den palankijn en droegen in groote staatsie de verschillende kostbare stukken uit haar bruidskorf.
Bij het huwelijk van Kin-Fo kon iets dergelijks niet voorkomen. Hij kende de jonge vrouw en hij behoefde haar van niemand te koopen. Dit maakte de zaak voor hem heel wat eenvoudiger. Eindelijk brak de dag van 25 Juni aan en alles was gereed. Sedert drie dagen was, volgens het gebruik, het huis van Lé-ou dag en nacht verlicht gebleven; sedert drie dagen had mevr.
De stoet ging daarop de poort van Tien door, tot groote voldoening van de voorbijgangers, kooplieden, bedelaars, die nu hunne zaken konden hervatten. Ook de draagstoel van Lé-ou vervolgde zijn weg en bracht haar na eene afwezigheid van twee uren weder voor haar woning. De goede godin Koanine had in dien tijd de jonge vrouw eene heerlijke verrassing bereid.
Noch Lé-ou noch Wang mochten, behoudens onvoorziene omstandigheden, ooit vernemen hetgeen Kin-Fo ten hunnen behoeve gedaan had, vóór den dag waarop de Eeuw verplicht zou worden het kapitaal uit te keeren, hun door de edelmoedigheid van den ex-millionnair verzekerd. Dat zeer treurig zijn zou als het geen eigenaardige Chineesche zeden en gewoonten gold.
»De draagstoel is voor, mevrouw", klonk het en dan, ook vrij goed verstaanbaar: »ik begrijp niet wat zij nu uit doet!" Lé-ou luisterde niet naar die laatste ontboezeming. Zij stapte dadelijk naar buiten, liet de »oude moeder" brommen en zette zich in den stoel, na bevel gegeven te hebben, dat men haar naar Koan-Ti-Miao moest brengen. Het was een korte afstand.
Een uur later lag Kin-Fo gerust te slapen met zijn »tchou-fou-jen" in zijne armen, een soort van kussen van gevlochten bamboes, dat in de Chineesche bedden eene gematigde temperatuur onderhoudt, volstrekt niet te versmaden in die warme streken. Waarin Lé-ou een brief ontvangt, dien ze veel liever niet zou gekregen hebben. »Heb je nog geen brief voor mij?" »Wel neen, mevrouw!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek