Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 mei 2025
Het plan van Banks was niet door deze stad te gaan, alwaar kolonel Munro zich wederom op een der voornaamste tooneelen van den oorlog bevonden zou hebben. Hij had gelijk. Ook dat waren al te pijnlijke herinneringen voor hem. Na dus te twaalf uur het Stoomhuis verlaten te hebben, bereisde ik het kleine eindje spoorweg, dat Cawnpore met Lucknow verbindt.
Intusschen hield de kolonel woord en verschafte mij de gelegenheid tot studeeren, waardoor ik, dank zij zijne bescherming, binnen acht jaren luitenant was. Nu had ik eene fatsoenlijke positie in de wereld verworven.
Dat dien ik vooraf te weten, heer gouverneur. Neemt gij ze aan?" "Blindelings! Welke zij ook moge zijn!" antwoordde kolonel Guyara galant. "Ook dat gij met uw adjudant aan boord van de Ferrato zult komen ontbijten?" "Aangenomen, heer dokter, aangenomen! Maar..." Kolonel Guyara scheen te aarzelen. "Maar wat? Trekt ge terug, heer gouverneur? Dat zou ik niet mooi vinden."
Marius had aan Cosette gezegd, dat hij een wees was en Marius Pontmercy heette, dat hij advocaat was en van het schrijven voor de drukpers leefde, dat zijn vader kolonel, en een held, was geweest, en dat hij, Marius, in onmin leefde met zijn grootvader, die rijk was. Hij had haar ook terloops te kennen gegeven, dat hij baron was; maar dit had op Cosette niet den minsten indruk gemaakt.
Na de begrafenis keerde hij naar Parijs terug en hervatte zijn studiën, zonder veel meer aan zijn vader te denken, dan of deze nooit geleefd had. In twee dagen tijds was de kolonel begraven, en in drie dagen was hij vergeten. Marius droeg een rouwband om den hoed. Dat was alles. Marius had de godsdienstige gewoonten zijner jeugd behouden. Op een Zondag, toen hij in St.
»Al wil hij er nog zooveel voor geven!" antwoordde de kolonel op den toon van iemand, dien het aanbod van een millioen niet zou kunnen overhalen. Gelukkig evenwel behoefde er over den aankoop van onzen kolos niet beraadslaagd te worden. De maharajah was niet te Burdwan.
Toen riep hem de keizer tevreden toe: "Ge zijt kolonel, ge zijt baron, ge zijt officier van het legioen van eer!" Toen antwoordde Pontmercy: "Sire, ik dank u voor mijn weduwe." Een uur later viel hij in den hollen weg van Ohain. En wie was nu die Georges Pontmercy? Het was de bandiet van de Loire. Men heeft nu reeds iets van zijn geschiedenis vernomen.
Maar achter Johan schaterde Antonio het uit, klakkend zijn handen met een doffen vleeschslag op zijn dijen telkens. De kolonel vertelde een geschiedenis uit zijn soldatenleven.
De kogels van den kolonel dank zij den onfeilbaren blik, die den Amerikaanschen jager onderscheidt en die maakt dat geen voorwerp, hoe klein ook, zijn zeker schot ontkomen kan vlogen met onovertreffelijke juistheid en tot onbeschrijfelijken schrik der Indianen, in den blooten voet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek