Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 mei 2025
Maar Jack oordeelde hierin enkel naar den schijn, en zooals later zal blijken hij vergiste zich. "Het doet me plezier dat ik je weer op de been zie, jongmensch," zei Jolliffe; "je hebt langer plat op den rug gelegen dan gewoonlijk met anderen het geval is, maar, zie je, juist de sterksten hebben 't het zwaarst te verantwoorden.
Na aldus aan zijn gedachten lucht gegeven te hebben, bespeurde hij dat er nog iemand in de kajuit was, en wel de stuurmansmaat Jolliffe, die Jack eens goed stond op te nemen, wat dezen noopte tegenover hem hetzelfde te doen.
"Moet ik dan soms aannemen, dat ik niet op gelijken voet sta met mijn baksmaats?" hernam Jack met een blik op Jolliffe.
"Dat zou immers tegen alle recht en billijkheid strijden!" "Maar volkomen overeenstemmen met de gebruiken in den dienst." "Ik geloof, dat ik een groote dwaas ben," merkte Jack na een poos op. "Raad eens, Jolliffe, waarom ik op zee gegaan ben." "Omdat je niet besefte hoe goed je 't thuis had."
De stuurman rapporteerde het gebeurde aan den eersten luitenant en deze aan den kapitein, zoodra die den volgenden morgen aan boord kwam. Rustig werd nu in de kajuit ontboden om te hooren of hij ook iets te zijner verontschuldiging had in te brengen. Jack bleef wel een half uur lang aan het redeneeren en zette al de bewijsgronden, die hij reeds tegen Jolliffe had ontvouwd, in het breede uiteen.
Spoedig daarop volgde hem Jolliffe, die het heele standje had aangehoord. "Beste jongen," zei hij, "dat is een leelijk geval; je had den mast in moeten gaan." "Ik had er eerst eens nader over willen praten," antwoordde Jack. "Ja, dat zou iedereen wel willen; maar als dat mocht, zou de dienst telkens belemmerd worden en dat gaat niet.
Die eerste dag van Jack's in dienst treden was ook tevens de eerste, waarop hij de adelborstenkajuit betrad en kennis maakte met zijn bakmaats. We hebben al gesproken van meneer Jolliffe, den stuurmansmaat, maar we moeten hem nog wat nader leeren kennen.
Jack durfde Jolliffe niet over het geval spreken en eigenlijk was er op het schip maar één aan wien hij het kon toevertrouwen, namelijk Gascoigne.
Al sinds jaren was hij in zichzelf gekeerd, legde zich met ijver toe op de studie en was jegens iedereen uiterst welwillend. Stil en teruggetrokken van aard, sprak hij zelden in de kajuit, of zijn kwaliteit van proviandmeester moest het vereischen. Iedereen had eerbied voor meneer Jolliffe, maar niemand was gesteld op een kameraad, die er uitzag om de honden aan 't blaffen te maken.
Toen Jack afscheid nam van Jolliffe haalde hij zijn krijgsartikelen voor den dag en gaf ze hem ten geschenke met den wensch, dat ze hem evenveel dienst mochten bewijzen, als ze hemzelf hadden gedaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek