Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 mei 2025
Hans! Hansje! Het kòn toch niet. Dat lieve, fijne gezicht, en die opgewekte klank in z'n stem, en z'n lachen. En z'n hartelijke eenvoud! Hij kòn het niet hebben gedaan. Maar natuurlijk zou hij wél een ongeluk gekregen kunnen hebben, ergens buiten, waar niemand langs kwam, of in 't water zijn gevallen; maar 't hoefde toch heelemaal niet zoo iets ergs te zijn; hij kon er gewoon weer eens uit zijn getrokken. Toch was 't iets vreemds, die onrust, vooral bij iemand die zich altijd zoo kalm voordeed. Eigenlijk was hij wel erg gesloten, ofschoon hij niet den indruk maakte iets te verbergen. Er was altijd 'n sluier van opgewekte gelijkmatigheid over z'n dieper leven heen; God,
Bobbie bloedde vreeselijk uit zijn neus en had zijn voorhoofd bezeerd en Hansje Pansje riep maar steeds: "O, mijn voetje doet zoo'n pijn." Ma droeg hem en vader Bobbie naar binnen. Hans werd op de canapé gelegd, waarna moeder hem den schoen uit trok. Bob kreeg koude compressen op zijn neus.
En toen hij zag, dat zijn kikkerbroertje alle moeite deed om een mug te vangen, dacht hij: stumpertje, ik zal jou wel even helpen, en flap, daar lag hij voorover in den plas en toen begreep hij wel wat laat, dat hij geen kikker, maar Hansje Pansje was." "Klein, dom Hansje, dacht je, dat je een kikker geworden was," lachte mijnheer Van Brakel. Hans schudde heftig zijn hoofd.
Lieve Hansje en Bobbie," ging Door grappig ernstig voort, "zie je onze Julia?" Bob en Hans knikten. "Zie je dat keurige witte overhemdje, dat zwarte snuitje, dat grappige staarte-puntje?" Weer knikten Hans en Bobbie. "Toen onze deftige Julia nog een heel klein Juliaatje was, had ze al datzelfde grappige staarte-puntje, datzelfde zwarte snuitje, datzelfde witte overhemdje.
Een treffend voorbeeld van bijna onbeschaamde gemeenzaamheid met het heilige, waar toch aan een spottende bedoeling niet valt te denken, zijn de Mariabeeldjes, zooals de Bourgondische hertogen er een bezaten, die een variant opleveren van het oud-hollandsche drinkvaatwerk, dat Hansje in den kelder genoemd werd.
Met deze woorden kwam Door eenige uren later de kamer binnenstormen. "Voor wie?" klonk het als uit één mond en Nel strekte haar hand al verlangend uit. "Mis, juffertje. Hij is voor Bobbie en Hansje." "Een brief, o Bobbie, zeker van maatje." "Of van vader, want paatje heeft ons er eentje beloofd." Door moest den brief laten kijken. "Ook een postzegel er op?"
Weer een lachbui. "O, juffrouw, neen, ik kan 't niet zeggen." Bob en Hansje keken d
Haal u voor den geest den persoon, die u 't meest benijdenswaardig voorkomt: den gast, die eene eereplaats bekomt aan 's Konings disch, den danser, die uitgenoodigd wordt om met eene Prinses van den bloede den cotillon te dansen: de min, die een Keizerlijk kind mag zogen, den adjudant, die de geboorte van het gezegde kind gaat boodschappen, de prima donna, die hare mededingster hoort uitfluiten o! het gevoel van eigenwaarde en zelfvoldoening, dat die allen bezielt, kan niet opwegen tegen dat, 't welk de borst doorstroomde van den gelukkige, wien 't onschatbaar voorrecht ten deel viel de rokspanden van Laurens te mogen vasthouden bij 't "hansje sjokken" spelen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek