United States or Germany ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Ook geen nokken van monumenten," antwoordde Phil Evans. "Niets, niets!" "Wat! Zelfs geen scheepsmast, geen vlaggestok, geen kerktoren?" "Neen." "Geen fabrieksschoorsteen?" "Neen." "Wat ziet ge dan?" "Niets! Niets dan de ijle ruimte!" In dit oogenblik ging de deur der cel open en een man verscheen op den drempel. Het was Robur.
Zeer vele oogleden hadden zich krampachtig gesloten, om niets van het uiteinde van de ramp te zien. De voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans waren dus weer de gevangenen van Robur. Zou hij, nu hij hen weer in zijne macht had, hen andermaal in de ruimte voortvoeren en wel daarheen, waar het onmogelijk was hen te volgen? Dat was wel waarschijnlijk.
En, ziedaar hoe Phil Evans slechts secretaris van Weldon-Institute geworden was, terwijl Uncle Prudent tot voorzitter van die vermaarde club uitgeroepen werd.
"Maar die Albatros is het eigendom van een schavuit, die ons wederrechtelijk gevangen houdt. En van die zijde beschouwd, levert dit luchtvaartuig een voortdurend gevaar op voor ons en onze vrienden. En als wij er niet in slagen om het te vernietigen...." "Laten wij beginnen met te vluchten!...." antwoordde de secretaris Phil Evans. "Later kunnen wij zien...."
Dit schietgat was gesloten niet door een lensvormig glas, zooals dat bij de patrijspoortjes van zeeschepen aangetroffen wordt, maar door eene eenvoudige ruit. Hoewel zij niet zeer dik van glas was, hinderde zij toch het gezichtsvermogen van den secretaris Phil Evans, wiens gezichtsveld zeer begrensd was. Hij merkte dat al grommende op.
"Verklaar het op de wijze als gij wilt, Phil Evans, mits gij maar de veronderstelling niet oppert, dat onze gevangenis van plaats veranderd kan hebben. Ik herhaal het, wanneer wij ons in een wagen bevinden, die voortgetrokken wordt, of in een vaartuig, dat op de oppervlakte van het water glijdt, zouden wij het moeten voelen."
"Zullen wij heden den ingenieur Robur te zien krijgen?" vroeg Phil Evans. "Dat weet ik niet," antwoordde Tom Turner. "Ik vraag u niet, of hij uitgegaan is." "Dat zou toch wel kunnen zijn." "Wanneer zal hij terugkomen?" "Klaarblijkelijk, wanneer hij zijne boodschappen verricht zal hebben." Na dat antwoord stapte Tom Turner zijne roef binnen.
Na die woorden vervolgde Robur bedaard zijne wandeling, zonder een antwoord af te wachten, dat hij daarenboven niet wenschte uit te lokken en blies onverstoorbaar de tabakswolken zijner pijp uit, die zich in het azuur des hemels verloren. "Uncle Prudent," zei Phil Evans, "het schijnt dat die bewonderenswaardige Albatros nimmer iets te vreezen heeft."
Het verlangen ontbrak waarlijk aan die ballonnisten niet, om den voorzitter Uncle Prudent en Phil Evans te ondervragen; maar toen men hen zoo ernstig, zoo gesloten daar zag zitten, begreep men dat men hunne houding moest eerbiedigen. Men was toch overtuigd, dat zij spreken zouden, wanneer zij den tijd daartoe gekomen achtten, en dan zou men zich zeer vereerd gevoelen hen aan te hooren.
Het was nu evenwel zaak om te onderzoeken, of hunne bowie-knifes die omwanding zouden kunnen aantasten, of de lemmeten bij dat werk niet geschaard zouden worden of wel zouden breken. "Maar waar vandaan zou die trilling toch komen, die geen oogenblik ophoudt?" vroeg Phil Evans, die verbaasd was over dat onafgebroken "frrr, frrr". "Dat is ongetwijfeld de wind," antwoordde Uncle Prudent.