Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juli 2025
Ik heb gemeend door hem met zoo nauwe banden aan mijne familie te...." "En het zijn juist die banden," riep vorst Enrique uit, "het zijn die vervloekte banden, welke mij verderven, wreede vriend, waarom hebt gij mij zulk een gevoeligen slag toegebracht? Had ik u opgedragen mijn belangen te behartigen ten koste van mijn hart? Waarom liet gij mij zelf niet daarvoor zorgen?
Vergeet...." "Is dat noodig mevrouw?" viel Enrique haar in de rede. "Gij moet het toch trachten te doen," zei zuchtend de dochter van Siffredi. "Zoudt gij het zelf kunnen?" "Ik beloof het niet maar zal toch alles doen, om dat doel te bereiken," antwoordde zij. "Ach, wreede vrouw," zei de prins, "gij zult gemakkelijk Enrique vergeten, wanneer gij dit wilt."
En gij," vervolgde hij, "Enrique, verheug u niet in uw lot. Gij zult u niet verheugen over mijn ongeluk, ik sterf tevreden." Na deze woorden gaf hij den geest en zijn gelaat, bedekt door den schaduw des doods had nog iets fiers en verschrikkelijks. Dat van Blanche leverde een geheel anderen aanblik.
Op een nacht vond hij haar zeer ongerust; zij had vernomen dat Roger zeer ziek was en dat hij Siffredi als grootkanselier van het rijk bij zich ontboden had om hem zijn laatste wilsbeschikking mee te deelen. Zij dacht zich haar lieven Enrique reeds op den troon en de angst hem in dezen hoogen rang te verliezen, veroorzaakte eene vreemde ontroering, zij had zelfs tranen in de oogen.
Roger vond het goed, overtuigd, dat zijn neven door deze beide mannen zouden worden opgevoed in de onderworpenheid, welke zij hem verschuldigd waren. Zelf zorgde hij voor de opvoeding van zijne nicht Constance, eenige dochter van Mathilda en even oud als Enrique. Hij gaf haar dienstmaagden en leermeesters en spaarde geen kosten.
Bij het hooren van de stem van den vorst trad de connetabel met den degen in de hand het vertrek binnen, liep vol woede op Enrique toe, en riep uit: "Het is genoeg tyran, denk niet, dat ik laf genoeg ben om de beleediging te verduren, welke gij mijn eer hebt aangedaan." "Ha verrader," antwoordde de koning zich verdedigend opstellend, "verbeeld je niet ongestraft je plan te kunnen volvoeren."
De dochter van Leontio, zich beheerschend, zei hem: "Seigneur, uwe beloften zijn waardeloos. Voortaan kan niets mij meer aan u binden." "Ach, Blanche," viel Enrique haar in de rede, "welke wreede woorden voegt gij mij toe!
Door deze woorden meende Enrique haar te kunnen kalmeeren, maar het werd slechts erger. Zij wilde antwoorden, maar snikken smoorden haar stem. De prins was hierover zeer verwonderd en zei: "Hoe, mevrouw, kan ik uw verdriet niet lenigen? Door welk ongeluk heb ik uw vertrouwen verloren, ik, die mijn kroon in de waagschaal stel en zelfs mijn leven om mij aan u te wijden."
Na deze woorden ging hij naar een tafel, waarop schrijfgereedschap lag en een blank vel papier nemend schreef hij zijn naam onder aan de pagina. "Wat wilt gij doen Seigneur?" vroeg Siffredi. "U mijne erkentelijkheid en mijne achting betoonen," antwoordde Enrique. Hij gaf daarop het papier aan Blanche en zei: "Ontvang, mevrouw, dit bewijs van mijn trouw en de macht die ik u geef."
Een jaar daarna liet Ferdinand een gebouw ontwerpen, waarin, volgens den wensch der overleden vorstin, voortaan het stoffelijk overblijfsel van alle spaansche koningen zou worden bijgezet. Het werk werd opgedragen aan Enrique Egas, en naderde zijn voltooiing, toen Karel
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek