Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
Maar Mevrouw Ferrars is een zeer koppige en trotsche vrouw, en zou waarschijnlijk in haar eerste vlaag van drift, wanneer zij het hoorde, alles aan Robert nalaten. Dat denkbeeld doet mij, om Edward's wil, huiverig worden voor alle overhaasting." "Toch ook ter wille van uzelve, anders zou uwe belangeloosheid de grenzen van het waarschijnlijke te buiten gaan." Lucy keek Elinor aan, en zweeg.
Zij dankte hem van ganscher harte, sprak van Edward's beginselen en karakter met den lof, dien zij wist, dat ze verdienden, en beloofde zich met genoegen van de opdracht te zullen kwijten, als hij waarlijk wenschte zulk een aangename taak aan een ander over te dragen. Intusschen kon zij niet nalaten te denken, dat niemand deze zoo goed zou kunnen vervullen als hijzelf.
"Neen," antwoordde Elinor, voorzichtig in het uiten van haar werkelijke meening omtrent Edward's moeder, en niet verlangend te bevredigen wat haar onbescheiden nieuwsgierigheid scheen: "ik weet niets van haar af."
Met bijna elken anderen man ter wereld zou dat een beangstigend vooruitzicht zijn; maar Edward's genegenheid en trouw kan niets mij ontnemen, dat weet ik."
"Edward's liefde," zei Lucy, "is tamelijk wel op de proef gesteld door onze lange, zeer lange scheiding sedert het begin onzer verloving, en zij heeft die proef zoo goed doorstaan, dat het onvergefelijk van mij zou zijn, haar nu te wantrouwen. Ik durf gerust zeggen, dat hij mij van den beginne niet één oogenblik reden tot bezorgdheid gaf in dat opzicht."
Vroeger hadden de Van Laeken's, Edward's familie, in Amsterdam gewoond, waar zijn vader een rijksbetrekking had, en toen waren ze alleen 's zomers geregeld naar Baarn gegaan; maar sinds een paar jaar bleven ze 'r winter en zomer en verhuurden 't huis op de Keizersgracht aan een modenaaister. Ze waren een deftige, oude familie.
In dat licht heb ik de zaak altijd beschouwd, en mijn moeder ziet nu ook zelve haar vergissing wel in." Elinor wilde hem niet tegenspreken, want hoe zij ook in 't algemeen mocht denken over de voordeelen eener opvoeding in een der groote openbare scholen, aan Edward's verblijf in het gezin van den Heer Pratt kon zij niet met voldoening terugdenken.
Allerminst wenschte zij, lang stil te staan bij haar eigen gevoelens of het te doen voorkomen, alsof zij zwaar verdriet had, behalve dan in zooverre, als het zelfbedwang, dat zij zich had opgelegd, sedert zij voor het eerst Edward's verloving vernam, voor Marianne eenigermate eene aansporing kon zijn, dit ook van hare zijde te betrachten.
Hij zou in al mijn gevoelens moeten kunnen komen, dezelfde boeken, dezelfde muziek zouden ons beiden moeten bekoren. O mama, wat was Edward's houding mat en flauw en lauw, toen hij ons gisterenavond voorlas! Ik vond het verschrikkelijk voor Elinor. Maar zij verdroeg het met de grootste kalmte; 't scheen wel of ze 't niet eens opmerkte. Ik kon haast niet op mijn stoel blijven zitten.
"O mama! hoe zullen we 't zonder haar stellen?" "Lieve kind, men kan het haast geen scheiding noemen. We zullen maar een paar mijlen van elkaar af wonen, en elkaar iederen dag ontmoeten. Je krijgt nu een broer, een echten, hartelijken broer. Van Edward's goede hart heb ik de hoogste verwachtingen. Maar je kijkt ernstig, Marianne; heb je iets aan te merken op je zuster's keuze?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek