Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 mei 2025
Zij was uiterlijk zeer kalm, alleen was er een weemoed in haren blik en hare stem; in haar wit toilet, met de écharpe, die haar voor de voeten viel, lag zij achterover in de drie kussentjes der roze moiré chaise-longue; de punten van hare schoentjes verloren zich in de witte schapen vacht.
"En ik," zeide Rodolphe, "heb mij door den kassier van de Echarpe d'Iris een voorschot laten geven van dertig francs, onder voorgeven, dat ik mij moest laten inenten." "Het is vandaag dus Heiligendag," zeide Schaunard; "ik alleen heb niets gekregen, dat is toch vernederend." "Intusschen," viel Rodolphe hem in de rede, "handhaaf ik mijn uitnoodiging voor een diner." "En ik ook," zeide Colline.
"Kom maar mee," antwoordde de witte hoed, terwijl hij den invalide twee sous toewierp. "Nu is het oogenblik gekomen," dacht de redacteur van de Echarpe d'Iris, toen hij de brug overliep; aan het einde ervan bij de klok van het Instituut gekomen, bleef Rodolphe plotseling staan, wees met een wanhopig gebaar naar de wijzerplaat en riep uit: "Vervloekt! Kwart voor vijf. Ik ben verloren."
Vanuit het kanaal zoog een kille wind om den hoek; het was koud op het water en rillend trok ze de bonten écharpe dichter om zich heen. Op 't oogenblik dat ze afvoeren, hoorde Elizabeth in de hall van 't Hôtel de stemmen van evenals zij met den vroegen morgentrein vertrekkende gasten en omkijkend zag ze donkere gestalten verschijnen op de stoeptreden waar ze zooeven was ingestegen.
Je mankeert niets aan je oogen." "Je weet heel goed, dat ik voor de Echarpe d'Iris een verslag over de schilderijen-tentoonstelling moest maken; en zonder monocle kan je geen schilderijen beoordeelen; dat was een gerechtvaardigde uitgave. Verder? ...." "Een wandelstok ..." "O, die is voor jouw rekening," zeide Rodolphe. "Je hadt geen wandelstok noodig."
"O neen," zeide Schaunard op sentimenteelen toon, "laten we elkaar niet meer verlaten." "Dat is zoo," merkte Colline op; "je bent hier erg op je gemak." "U een oogenblik verlaat," ging Rodolphe voort, "morgen verschijnt de Echarpe d'Iris , een mode-tijdschrift, waarvan ik hoofdredacteur ben, en ik moet de drukproeven nog corrigeeren. Binnen een uur ben ik terug."
Rodolphe bezwoer, dat het nu voor goed uit was met zijn wroeging en wanhoop. Hij liet zich zelfs overhalen mede te gaan naar het bal Mabille, waar zijn veronachtzaamde kleeding al heel slecht de Echarpe d'Iris vertegenwoordigde, die hem vrijen toegang tot dezen tuin van galanterie en genot verschafte. Daar ontmoette Rodolphe weer andere vrienden, met wie hij begon te drinken.
"Zou je aan de analyse niet een korte, of liever een lange beschouwing over het stuk kunnen vasthechten?" vroeg de criticus. "Och," zeide Rodolphe, "ik heb wel mijn bepaalde ideeën over de tragedie, maar ik waarschuw je, dat ik ze al driemaal in den Castor en in de Echarpe d'Iris heb laten afdrukken." "Dat is minder; hoeveel regels beslaan je ideeën?" "Veertig regels."
Maar Rodolphe, grijp, uit liefde voor de menschheid en ter wille van den roem van de Echarpe d'Iris en van den Castor, weer met vaste hand de teugels van den goeden smaak, die ge in uw zelfzuchtige smart slap hebt laten hangen; anders zouden de vreeselijkste dingen, waarvoor gij verantwoordelijk zoudt zijn, kunnen gebeuren.
Toen zij gehoord had, dat Rodolphe hoofdredacteur van de Echarpe d'Iris en van den Castor, twee modebladen, was, begon zij, in de hoop, dat hij reclame voor haar artikelen zou maken, op vrij in het oog loopende wijze met hem te coquetteeren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek