Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
«Moeten we hier nu eeuwig blijven zitten?» vroeg er een. «Als wij van het lange zitten maar niet stijf en stram worden! Ik zou toch wel zeggen, dat er buiten nog iets is; ik heb daar zoo'n zeker voorgevoel van.» Weken verliepen er; de erwten werden geel en de schil werd geel. «De heele wereld wordt geel!» zeiden zij, en daarin hadden ze gelijk.
Ik doe er moeite genoeg toe, en misschien zal het mij mettertijd gelukken; maar mijn geweten zal mij toch eeuwig blijven verwijten, dat ik mij jegens haar wreed en ondankbaar heb gedragen." De fourier poogde hem te troosten, door het vooruitzicht dat misschien alle hoop niet zoo volledig voor hem was verloren, als hij het geloofde.
Wij hadden u als overwonnene buiten het krijt kunnen laten werpen, uwe wapenen doen aan stukken slaan en u vervallen van uw adel verklaren; maar wij vergenoegen ons, met uw sloten, landgoederen en bezittingen verbeurd te verklaren, en u voor eeuwig uit onze Staten te bannen.
Het sterker gerommel van den trein, wanneer hij door de lange tunnels boort, ontgaat hem, of wel, het doet hem in stilte verzuchten: dat die tunnel instorten en het rotsgevaarte hem voor eeuwig begraven mocht.
Geeft het bloed van een dwingeland het leven zijne slachtoffers weder? O neen, zij zijn dood en voor altijd, voor eeuwig, mijn vriend! Ik zal in stilte en zonder klagen lijden; niets kan mij troosten, wij zijn te zwak, en onze vijanden te machtig."
"Het wordt waarlijk meer dan tijd, dat wij dit ellendig eiland verlaten! Het eeuwig visch eten met beschuit, gaat mij al geducht tegenstaan; ik geloof, dat ik in geen maanden visch zal kunnen zien." "Dat zal met ons ook wel het geval zijn, beste Heer," antwoordde de kapitein. "Binnen enkele dagen zal de scheepsbeschuit ook op zijn.
Nog een paar maten van de liefelijk-melancholische melodie trilden uit de snaren, toen hield hij op: Arme kerel! zei de dokter binnensmonds 't is eeuwig zonde en jammer geweest!
Zoo waar en zoo verheven ook die leer der zelf verloochening zijn moge, wat meldt zij ons omtrent het eeuwig en oneindig verband der dingen en de eenheid, die al het menigvuldige doordringt en zamenvat?
En in 't eind bevrachten wij datzelfde schip, en zenden onzen jongen je weet wel naar die oude schuldeischers, en naar den grijzen man die mij vervloekte, en ze zullen zeggen: Hij was dood en is levend geworden, Nee hij was toch waarachtig geen zwak en ellendig man. "Vaarwel! Je eeuwig liefhebbende: August." Wat is dat? Wie komen daar?
Het zijn slechts veranderlijke vormen die voorbij zijn gegaan, maar de kunst en het schoone gaan niet voorbij: hunne verschijnselen in de vormen der stof zijn vergankelijk, maar zij zijn eeuwig!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek