Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
Maar toen je mij van den winter dien waaier gaf, dien waaier van Bucchi.... hoe hieldt je toen van me, zeg! Hij liet haar zachtjes voortkeuvelen, aan zijne voeten en hij antwoordde met een kus op heur haar. Zij wist het, dat zij het hem kon beloven: vertrouwen, volslagen vertrouwen; hij zou haar begrijpen en hij zou haar weêr gelukkig maken, ieder oogenblik, dat zij het niet zoude zijn.
Nicolaas gedost met zijn afgezakten tabbaard, en Jan Verstraeten als knechtje, de kist uit Londen, de waaier van Bucchi.... Hoofdstuk IX. Het was een paar dagen na den St. Nicolaasavond, toen Eline des middags uitging met den kleinen Ben aan haar hand.
Zij glimlachte om dat romantizeeren harer fantazie en eensklaps schoot er als een bliksemstraal door haar geest... Het heugde haar: verleden zomer, op de tentoonstelling van schilderijen in de Akademie, had zij waaiers van Bucchi gezien, onopgemaakt, en uitgespannen achter glas, en zij herinnerde zich nu plotseling ze zeer bewonderd en den wensch geuit te hebben er een te bezitten.... Wie had de fijne opmerkzaamheid gehad, haar nu dat verlangen te bevredigen?
Gelukkig hadden zij hun plaatsen op het balkon, vlak bij het tooneel; hij.... o, hij had haar zeker in de opera opgemerkt; hij zou haar nu een teeken geven, hij had haar lief.... de waaier van Bucchi!.... En Eline had zich illuzies geschapen zonder eind; haar hartstocht vulde haar ziel meer en meer met een tweede, denkbeeldig, fantastisch bestaan, waarin Fabrice en zij held en heldin waren; een roman van onwaarschijnlijkheid en zich steeds al meer en meer opschroevende romantiek....
Bucchi! murmelde zij, den naam des schilders lezende onder aan den waaier, Bucchi! De waaier was inderdaad geschilderd door den Italiaanschen kunstenaar, een fantazie van rozen en elven op ivoorwit satijn. Van wien kan dat zijn? sprak zij. Hoe prachtig! Ieder stond op, ieder verdrong zich om Eline, die voorzichtig den waaier hield opengeplooid en men bewonderde het kostbare voorwerp.
Nicolaas.... Hij verbleekte een weinig, terwijl hij haar vol verwachting aanstaarde. Het ontging haar niet, dat hij gespannen luisterde. .... aan Eline.... dien waaier heeft gegeven.... dien waaier van Bucchi.... Zij bleef vóór hem staan, met iets als van een stout kind, zeer verlegen om hare bekentenis. Hij blikte haar steeds toe, een weinig verschrikt, met groote oogen.
Het portret zelve, dat zij gedurende haar engagement steeds bij zich gedragen had, had zij met zijne andere cadeaux, met den waaier van Bucchi, hem teruggezonden, als eene allerlaatste, noodzakelijk vereischte wreedheid, die zij hem had toegebracht. Dit mislukte proefje was verdwaald geraakt tusschen hare brieven, en zij had er niet meer aan gedacht; zij had nagelaten hem ook dit te sturen.
Wat bederf je me toch.... Ik herinner me: verleden zag ik dat bij Van Kempen, en ik zei, dat ik het zoo aardig vond.... ik ga heusch beter op mijn woorden passen, in het vervolg.... durf niets meer zeggen! sprak zij bijna verlegen, en zij dacht aan haar waaier van Bucchi. Betsy had het in haar ooren geknoopt, antwoordde hij. We geven je gaarne iets wat je verlangt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek