Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juli 2025
Beatrice ging met de kleine Effie ook vóór het ontbijt een bad nemen in de dames-badplaats, op een kwartmijl afstands, en soms ontmoette hij haar als hij terugkwam, met een blos van gezondheid en schoonheid op haar gelaat, en haar half gedroogd haar in zware vlechten langs haar rug golvend.
Het water lichtte haar van de rots op, maar het zeewier hield, en toen de golf ziedend gebroken was, lagen Beatrice en de bewustelooze gedaante van Geoffrey nog naast elkander. Zij was half verstikt. Wanhopig richtte zij zich op en tuurde in de duisternis landwaarts. Hemel! daar, geen honderd meter van haar af, glinsterde een licht op het water.
En met haar groote oogen vast op het gelaat van het stervende kind gevestigd, fluisterde Beatrice terug, zoodat niemand anders het kon verstaan: "Ja, ik kom aanstonds." Maar Jane had het verstaan en begrepen. "Beloof het mij," zeide zij. "Ja, ik beloof het u," antwoordde Beatrice, in hetzelfde onverstaanbaar gefluister. "Slaap, lieve; ik ben spoedig bij u."
Zij wendde zich van hem af, en terwijl zij dit deed, hoorde zij hem tegen een ander een onkiesch gezegde over haar schoonheid uiten. Dicht bij de plaats waar zij zich bevond, stonden twee cabs. Zij ging naar de eerste toe, en vroeg den voerman voor hoeveel hij haar naar het Lagerhuis wilde rijden. "Twee shillings, juffrouw," was het antwoord. Beatrice schudde het hoofd, en wilde heengaan.
Op een sofa, die omstreeks twee derden van het vertrek in de lengte besloeg, lag Beatrice te slapen. Zij was in een soort van peignoir van een eenvoudige blauwe stof gewikkeld, en haar krullend haar golfde langs haar borst en schouders.
Een onbeschrijfelijke angst greep hem aan, zijn ziel was vervuld van akelige voorgevoelens. Hij scheen te gevoelen dat er iets verschrikkelijks gebeurde. Zijn geest was verward, maar allengs werd het hem helderder en begon hij te begrijpen, dat een groot gevaar Beatrice bedreigde. Ja, daar was hij zeker van.
Beatrice ging, nog bij zichzelve lachend, naar huis, waar Elisabeth haar streng de les las over haar "ongepaste vrijmoedigheid." Maar Owen Davies vergat nooit de dankbaarheid, die hij haar verschuldigd was. In zijn hart gevoelde hij zich overtuigd dat, als zij er niet bij was geweest, hij voor juffrouw Thomas de vlucht zou genomen hebben, om nooit terug te komen.
Hij begon: "Waarde mijnheer Bingham," en eindigde: "Uw dienstwillige Beatrice Granger"; hij behelsde niets anders dan beuzelachtigheden, en gaf de hoop te kennen dat hij later in den zomer nog eens te Bryngelly zou komen, om samen een roeitochtje te doen.
Hij begon eerst werkelijk te leven toen de verschijning van Beatrice hem uit dit onbeduidende voorbestaan deed ontwaken, het nieuwe in zijn leven is niet het begin van een nieuwen levenstijd, maar van een nieuwen zielstoestand.
"Het schijnt niet veel indruk op hem te maken," dacht Beatrice, terwijl zij aan de schel van de achterdeur trok, "hij is zeker dom. Hij ziet er dom uit." De deur werd geopend door een oude vrouw van een driftig voorkomen, met een schelle stem. "Juffrouw Thomas," dacht Owen; "zij is nog erger dan ik verwacht had."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek