Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juli 2025
Signorina Tottenham had het immers gedurende zoo vele jaren bezeten en zij had nooit iets gemerkt. Het beeld kon zeker geen wonderen doen. Het was slechts een toeval. Het was een ongeluk dat donna Elisa niet wilde gelooven. Ze was de eenige der oude Alagona's die nog in Diamante woonde. De menschen richtten zich meer naar haar dan zij zelf wisten.
Toen hij deze woorden aanhaalde: "De wil geschiede van haar wier baar hier werd voorbijgedragen," had zij plotseling begrepen, dat Gaetano meende, dat zij het was, die onder het lijkkleed der Alagona's lag. En van de doode had hij gezegd: "Ik heb haar lief." Het bloed stroomde opnieuw door haar aderen, haar hart klopte, haar tranen vloeiden.
Zij werd geroepen voor den koning en de koningin, die haar dankten voor den nieuwen spoorweg. "Verlang een gunst van ons, vorstinne!" zei de koning, haar aansprekend met den titel, dien de dames van het geslacht der Alagona's vroeger gevoerd hadden. "Sire," antwoordde zij, gelijk men in de sage antwoordt, "schenk de vrijheid aan den laatsten Alagona!" En dat verzoek werd haar toegestaan.
Wat zou men wel van hem denken indien hij zich 's middags niet in zijn wagen op de corso vertoonde. Dat was immers het laatste, wat een voornaam man naliet. Hoe zou iemand begrijpen dat hij een man van hooge geboorte was, indien hij niet op en neer reed in den ouden wagen der Alagona's?
't Bloed steeg Gaetano naar het gelaat, hij stond op en maakte een gebaar met de hand, dat donna Elisa verbaasd deed staan. Zoo hadden al de mannen van haar geslacht zich gedragen. Haar vader en haar grootvader, zij herkende daaraan al de trotsche heeren van Alagona's stam. "Ge spreekt zoo, omdat ge niets weet, donna Elisa," zei de knaap.
Want allen gingen naar zijn winkel om hem te zeggen wat zij van 't klokgelui dachten en hem te vragen naar zijn meening, omdat hij een der Alagona's was, die zoo lange jaren over de stad geregeerd hadden. Den ganschen dag kwamen bevende, angstige menschen in zijn winkel. En allen zeiden tegen hem: "Welk een vreeselijk klokgelui, don Ferrante. Wat zal er van ons worden, don Ferrante?"
Zij was het gewoon. Zij merkte er in 't geheel niets van. Zij vertelde maar door van het paleis. Daarin was een groote praalwoning, waar de oude Alagona's gedanst en gespeeld hadden. Er was een groote zaal met een muziekgalerij, daar waren oude meubels en uurwerken, in kleine witte albasten tempels, die op een voetstuk van zwart ebbenhout stonden.
Maar indien hij, Gaetano Alagona, haar naar Diamante wilde volgen, dan zou ze hem meenemen naar het marktplein op den bergtop en hem wijzen waar de grondbezittingen der oude Alagona's op den Etna en op de vlakte van Catania gelegen hadden en welke hun burchten op de bergen rondom geweest waren. Want daarboven op den berg kon men dat alles zien en nog veel meer. De gansche zee zag men daar.
Maar zij wilde hem zoo gaarne meenemen, omdat hij een der oude Alagona's was. En thuis hadden zij, Luca en Pacifica tegen elkaar gezegd: "Wij vragen niet of wij meer zorg krijgen; als wij hem maar hier hebben." Neen, dat wist de Madonna, dat ze dat niet deden. Het was nu slechts de vraag, of hij wat wilde ontberen, om bij hen te zijn.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek