Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juni 2025
Ala werd mitsdien geboodschapt dat de vorstin zijne gevangene zou worden in plaats van Bhimsi: onder voorwaarde evenwel, dat het haar vergund zou zijn, zich tot aan het vijandelijk kamp te doen vergezellen door hare vrouwen en dienstmaagden en door de leden harer familie; en voorts onder de uitdrukkelijke bepaling dat de wetten van de zenanah stipt zouden worden geëerbiedigd.
O gie nondedzju! riep Veel-Hoar even aarzelend. Ala toe toe, ge 'n zijt toch gien klein kind! schimpte Deeske, reeds in 't gangetje. Veel-Hoar keek even naar Theofielke en haar moeder om. Toen sloop ze weg, Deeske achterna... Pst! pst! floot stilletjes Deeske, na een poosje weer in 't gangetje verschijnend. Theofielke keerde zich om, kwam langzaam naar hem toe.
Alfons trok van het raampje weg, en kwam bij de voordeur, terwijl vader Van Dalen, opgestaan, nu met groot geluid daarbinnen zijn familie wakker maakte. "Roze, La, Miel, Dolf, ala toe, opstoan! 't es tijd!" hoorde Alfons hem roepen. En dadelijk was hij aan de deur, waarvan hij ratelend den grendel wegschoof, en spoedig openmaakte. Alfons trad binnen.
We 'n hèn gien ander! bekende Theofielke. De vrouw stond even als verslagen. O! gie sloebers! O, gie bedriegers! begon zij eensklaps, wit van woede, te krijschen. Ala! hier buiten! En van den achternoene zend ik mijne man noar de sandurms! O! dat hij nou moar thuis 'n woare! Gie sloebers! Gie leulijke sloebers, die ge zijt!
Bij het tartaarsche kamp gekomen, werd aan de gewaande vrouwen, een half uur toegestaan om afscheid te nemen van Pudmani; de in vrijheid gestelde Bhimsi voegde zich bij zijne helden, en beraadslaagde met hen, aan aller oog onttrokken door de gordijnen der draagstoelen. Op een gegeven teeken springen nu de mannen eensklaps te voorschijn; de soldaten van Ala willen hen gevangen nemen.
Fonske moest schaterlachen, ging naar de koeien toe, klopte hen pletsend op de schoften: Ala, Bloare, ala, Blesse, uit de wig! 'K 'n zoe buiten toch nie keune weunen, verzekerde Sylvain. Zij kwamen bij de rivier en stonden vóór 't kasteel, Fonske vol overgeërfd ontzag, de beide stedelingen met iets superieur-schimpends in de oogen.
Het vroor en al de sterren tintelden in 's hemels donkerblauw; maar laag aan den gezichtseinder rezen weer donkere balken, zwaar-dik van nog dreigende sneeuw. "Ala, de goê nacht en 'n dreumt er nie van!" riep de oude boer, terwijl hij met zijn vrouw, met vader en de broeders van Dalen het hoevetje verliet. Luid pratend onder elkaar verdwenen zij in den helderen, sonoren maan-en-vriesnacht.
De hooge stapels wit brood smolten als sneeuw op de breede, platte teilen. De ouderwetsche klok in haar lange eiken kast tegen den achterwand sloeg langzaam twee uur. Enkele mannen stonden op en staken hun pijp aan; de vrouwen ontplooiden haar grauwe werkschorten en stroopten lange grauwe mouwen over de voorarmen. "Ala k... jongens,... 't... 't zal tijd worden," hakkelde de boer.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek